کجا روم

تمام عمر خویش را چنان تباه کرده ام
که خود فقط نخواهمش دمی به بازدم رسد
نه قلبِ عاشقی تپد برای قلبِ خسته ام
نه شورِ نرگسی بود نظاره ی نهانِ من
کنون کجا جفا شود که زین میانِ آرزو
من و خودم و خویشتن
سه تن جدا زخود رها
که فهمدم؟!که چیست این
نهان درونِ سینه ام
همیشه در میانه و زِ بی کسی به گوشه ای
ز ِ کامِ تلخِ آخرین فقط هوس وسیله بود
مگر گناه من چه بود که خاطرم ملول شد
کجاست خاطرِ رها؟ کجاست پشت آیینه؟
نه دیده و شنیده ای فقط خیال سهمِ ماست
کجا روم کجا روم زدست خویشتن رها