نرسیدم به یقین هر چه به پندار زدم

نرسیدم به یقین هر چه به پندار زدم
نشدم صاحب اندیشه چو این کار زدم

سده ای را به رهی رفتم و پیمان بستم
دانه در هاون و من هیچ به منقار زدم

راه را بر همه بستم که مبادا بشود
رخنه در سد تفکر که به اصرار زدم

به درون قفسم راه نزد چشمه علم
حول یک دایره ، خنجر نوک پرگار زدم

من که در معرفت میکده بودم از غیر
بی خود این سعی نمودم، رهِ تکرار زدم

به هوای در جنت نفسی نگشودم
از برای سفرش وزنه به کردار زدم

آخرش طرف نبستم به تبسم گه دل
از دل چاه عدم ریگ به انبار زدم