از من گذر مکن، ای درد بی نشان

از من گذر مکن، ای درد بی نشان
چون خادمت منم، در سینه ام بمان

میخواهمت مرو، ای همنشین من
با من بگو از آن ، زان یار مهربان

بنشان تب غمش در عمق جان من
باید گذر کند، از مغز استخوان

بیمار خفته در خاکستر خیال
از بسترش رسد نجوا به آسمان

بر کش دمم ز تیغ، نا گفته کن دریغ
سرکش پیاله را از این سراب جان

این جان بی سپر، این شهر بی خبر
آن تیغ ساغرت، آن آه بی کران

وقتی که از برم رفت است یاورم
راهی مگو مرا جز مرگ بی نشان