عاقبت اهل ِگِليم .

ساكن يك ده كوچك ، در كويري برهوتم

همنشينم علف و شُرشُر آب

مي خورم آب زلال

از بلندي  قنات ده مان.

مردمان ده ما،             

زير سقفي زوفا مي خوابند

همه سرمست  صداي آبند.

مشك هاشان همه بازيگوشند  

مردمش درغم هم مي جوشند

مادران ده ما

با خدا دوست قديمي

مستجاب است دعاشان همگي  ،

حاصل ورد  و دعاي  شبشان ، حال من است   :

آبمان سرد و خنك ، از ته تُنگ سفال

نانمان روغني و گرم ،  زاعماق تنور

همه مردم ده به تكاپو

 حركت

همه ده نعمت ، همه ده بركت .

پير روستا به سر منبر مسجد مي گفت :

مردمان ده تَه

گوش كنيد :

زندگي درگذر و آدمي در سفر است

كينه توزي نكيند

سَدّ روزي نكيند

دوست باشيد ورفيق

مهربان ،

يارشفيق .

ابريشم گر بنشينيم همه ، يا به گليم 

پنبه از گوش بداريد رفيقان

عاقبت اهل ِگِليم  .