لیلا

با احترام به ساحت بلند شعر و ادب ایران زمین
و با احترام به اساتید ارجمند
و با درود و احترام به شاعر عزیز و دوست داشتنی جناب زارع
دیر آمدم به دو دلیل. اول آنکه منتظر بودم تا شاهد نقدی زیباتر بر این سروده ی زیبا باشم.
دوم آنکه بیشتر میخوانم - قبل از آنکه مطلبی بنویسم.
و نتیجه اینکه حیفم آمد پس از بارها خواندن و نیوشیدن، مختصری پیرآمون این دلسروده ی زیبا قلمی نکنم، هرچند منتقد خوبی نیستم.

"لیلا" روایتِ آهنگین شبی را رقم می زند، از شبهای تنهایی و بیداریِ شاعر. شبی که از یک سو با تشویش و اضطراب و دلتنگی هایِ شاعرانه همراه است و از سویی دلچسب برای "بسترِ خوابِ" شاعر.
کلام با یک طنز ادبیِ لطیف و خیال انگیز شروع میشود. طنزی که ریشه در آرایه یِ "تجاهل" دارد. یعنی اینکه شاعر، "عاقلانه"- "تجاهل" میکند. در حالیکه دلتنگ و بیدار است، تظاهر می کند که بسترِ وی خوابِ "لیلی" را می بیند! یا خود در بیداری خواب لیلی را می بیند! یک اتفاقِ شاعرانه یِ محال اما زیبا، طنازانه و دوست داشتنی که در عین حال کنایه از بیداری و شب زنده داری شاعر است.
تقریبا در هر سطر از این دلسروده شاهد یک آرایه ی ادبی زیبا هستیم که به چند مورد اشاره میکنم.
در مورد "خوابِ بستر" ... نوشتم.
"چراغِ لب" اصافه ی تشبیهی- کنایه از لبخند و یا کام عاشقانه
"نیزه ی نور" اضافه ی تشبیهی- بسیار زیبا. پرتو نور به نیزه ای تشبیه شده است که از گوشه ای از پنجره به فضای داخل یا "دل" شاعر می تابد یا "می تازد". که مفهوم ادبیِ این آرایه این است که شاعر به دلایلی تمایلی به صبح شدن ندارد:
"نکند از افق پنجره ای، نیزه ی نور بتازد به دلم...!"
همه ی این موارد از جمله زیبایی های این سروده بشمار می روند و البته نشان از رقص زیبای قلم شاعر و نیز توانمندی و شوق وی در بکارگیری این آرایه های زیبا دارد.
مع الوصف نظر این کمترین هرچند مختصر این است که بدون مبالغه لذتی وصف ناپذیر حاصل شد از خواندن و نیوشیدن این اثر زیبا..! ایضا دکلمه ی زیبا با صدایی گیرا لذت حاصله را دو چندان کرد.
مرحبا و دستمریزاد جناب زارع عزیز.