میفروشم

درود بر شما که می‌شناسید رسالت قلم و بازگوکردن درد اجتماع را
فارغ از قافیه‌های بند پایانی، همین که جسارت به خرج می‌دهید و در وسعِ قلم و اندیشه‌ی خود بیان می‌کنید درد اجتماع را، کاری بسیار ستودنی و زیباست.

یکی از غزلیات اجتماعی‌ام تقدیم به شما و این صفحه‌ی خوب و کاربران فهیمی که از این صفحه بازدید نموده و یا خواهند نمود.‌ به امید اثربخشیِ اینگونه اشعار در رفع مشکلات جامعه:

بوده و، باشد همیشه، دستِ حق، روزی‌رسان؛
گر نگیرند عدّه‌ای، آن را زِ رویِ، سفره‌مان...

درد دارد، سینه‌های مردمِ این سرزمین؛
ای خدا! بهرِ دلِ پُردردمان، درمان رسان!

گشته در، عصرِ پُر از، آشفتگی‌های مدام،
نرخِ جانِ مردمان ارزان؛ ولی، روزی، گران...

مادری گریان، برای کودکِ بیمارِ خود؛
پولِ دارو را ندارد، نازنینِ، مهربان...
.
آن پدر، آشفته از، بازارِ کسب و، کار خود؛
روی در خانه، ندارد؛ ازبرای کودکان...

وسعتی، هرگز ندارد؛ تا خریداری کند،
دفتر و، خودکار، بهرِ درس و مشقش، نوجوان...

معضلاتِ کارتن‌خوابی، بسی، افزون شده،
با شروعِ سوزِ سرمای زمستان و، خزان...

حسّ و حالی نیست در، نبضِ دلِ مردم، دگر؛
هرکسی، با آه و بغضی بی‌اَمان، دارد فغان...

کاش، «تدبیرِ اموری»، ره‌گشایی می‌نمود؛
تا که کم می‌شد، غمِ مردم، در این عصر و، زمان...

*نرخِ جانِ مردمان ارزان؛ ولی، روزی، گران؛
انفرادی‌های بغض و، اضطرابی، بی‌کران...

*نرخِ جانِ مردمان ارزان؛ ولی، نان شد گران؛
انفرادی‌های آه و، التهابی، بی‌اَمان...
زهرا حکیمی بافقی (الف_احساس)


پ.ن:
به امید حل شدنِ مشکلاتِ معیشتی مردمِ نجیب؛ پُرغرور و افتخارآفرینِ سرزمینم! زنده باد ایران و ایرانی، در رفاه و معنویت و استقلال!