عقیق یمنی

عقیق یمن

بکدامین گنهی در تب خود می شکنی
آی ای ساقه ی گل، کودک ماه یمنی !

مادرت کو که در آغوش کشد جسم تورا
تا که خونابه ی زخمی به دهانت نزنی

یاد داری پدرت بوسه زد و با خود گفت:
تو جگر گوشه ی دُردانه و زیبای منی ؟!

کو نگینی که به سرخی عقیق یمن است
گر تو با خون جگر سرخ تر از این نکنی

زیر آوار ستم ضجه مزن تا که مگر
سر زند شاخه ی گل در دل باغ و چمنی