زهرا از منظر الفبای

الفآغاز و ارکان سخن بود                   و ب بایسته درد و محن بود

ز حرف پ پلیدی ها تو دیدی                  ز نامردم گسستی هر امیدی

به حرف ت توان از بازویت رفت              زضربتهای دون رنگ از رویت رفت

به حرف ث ثنای حق نمودی                      کتاب غصه را شه بیت بودی

برای ج جراحت کرد این دل                     ز دیدار علی  در بند قاتل

به چ چاره ربود از دست مولا                   همان تیغی که زد بر دست زهرا 

به ح حال علی در التهاب است                  که زهرا فکر تابوت و تراب است

به خ خائن به راه و رسم گشتند                 علی  فریاد زد پشتم شکستند 

به دال دین دری تازه گشودند                   دفاع از آن بدین مسلک نمودند

به ذال ذر که وصفش را نمودند                 ز پیمان نامه اصلش را ربودند

به ر راه رهایی این چنین گشت                 فدک غصب از امیرالمومنین گشت

به ز زعم درست این بود و هستی              که آتش زد به در آتش پرستی

به ژ ژولیده موی زینب او                       و آن  ژاله  که آمد تا لب او

به س سادات سر زانو  نشینید                   که آخر بارشد، بانو ببینید

به ش شرمنده حیدر زین اعانت               که دستِ احمد آمد بر امانت

به ص صرف قیام نور  گشتی                بهای ثبت دین با شور گشتی

به ض ضایع شدی ترفند دشمن               چو نفرین کرد زهرا، وای برمن

به طا طاغوت، قلبش را شکستند                به یاد باب، دختر را بخستند                    

به ظا  ظالم  به چشم کور آمد                      و سایه بر شکست نور آمد

و حرف عین باید از نبی نقل             علی عشق و علی حلم و علی عقل

به حرف غ غم و اندیشه داری               به یاد کربلا خود سوگواری  

به حرف ف فتن بر دل گرفتند             و سنگ قبر بابم گِل گرفتند

به حرف ق قساوت ها نمودند            به حکم خود خلافت ها نمودند

به حرف ک کدورت منجلی شد          اهانت ها به مولایم علی شد

به حرف گ گلایه کن تو زهرا          زد ست اهرمن، نزد معلّی

به حرف ل لئامت پیش رفته              نشسته در ثقیفه عهد بسته

به حرف م مرا از غم رهانید             کنارم لحظه ای زینب نشانید

به حرف ن نوای آه و شین است      گمانم نغمه ی، مادر حسین، است

به حرف و ورای آن اذیت                بحال امتان کردی وصیت

به حرف ها هوس پرواز داری           به باب خود هزاران راز داری

به یای یا علی، یار علی بود              و تنها غم خور زار علی بود