تیغ زبان

آخرهفته ، هنگام غروب
خسته ازغرغر یک شهر شلوغ
راهیِ منزل بودم
اندکی مانده به مقصد صدایی آمد
که رکیک و تهی ازعاطفه بود
بین یک مسافر و راننده
جدلی ازجنس جنون
آتش جنگی سرد با تیغ زبان
برپا شد 
رگبار واژه ها ی عریان 
دل نازک ادب را
می درید و پاره می کرد
قلبِ آزرم تند می زد 
و نزاکت انگار
زیر دست و پای مستی
نفسش گرفته بود و
به تمنای هوایی 
شیشه را کنار می زد
محبت گریه می کرد 
و جوان بی مرامی
اشک او را 
به دل موبایل می ریخت
به خودم گفتم
چه تیز است تیغ زبان
چقدرخالی است جای مهربانی 
وچه بیماری سختی است
جهالت