حسرت

*این سروده عمق فلسفی زیادی ندارد اما عمق احساسی زیادی دارد..."شاید قصه ی عشق هزاران مرد باشد"

 

انتهای وسط بهمن بود
بعدِ همدم شدنم‌ با سرما
قابِ گرمی خواستم
که مرا حفظ کند از اغما
آمدم خانه و گشتم که تو قابَم بشوی
نه که قایم بشوی
چشم بگذارم‌ و پیدا نشوی...
انتهای وسط بهمن بود
روی تختم‌ وَ نگاهم‌ به زوایای اتاق
خبر از گرمی آغوش تو در خانه نبود...
جای رفتن به فدای تو
تنم رفت به خواب...
کودکی از رویا
آمد و خواست که من را ببرد
سمت آینده ی این عشقِ خموش...
کودک انگار کمی از من بود
و کمی از رخ زیبای زنی...
او مرا خواند،پدر
من که جا خوردم زود
آخر این مرد مگر کِی به سرای تو رسید...؟
که کنون داشته باشد ثمری؟!
دوست میداشتمش جانانه
دخترم مثل گل مریم بود...
مادرش صاحب قلبی دریا
چهره اش عنصری از آرامش...
عاشقش بودم من...
تو نه بودی مادر دخترکم
و نه من را همسر...
بعد تو عاشق آن زن شده بودم‌ انگار...
آدمی میشود عاشق صدبار
میشود همچون تار
میدهد نغمه ی پرمهر اما
عشق هم مرتبه دارد بسیار...
عشقِ گیرای تو هم مرتبه ای داشت عظیم
عشق تو وسوسه ای داشت مباح...
دیده ای دخترکم‌ شکل من است
همسرم روشنی چشم من است...
تو کجایی اما بر تن قاب؟
تو در این عکس نداری جایی
جای تو روی دلم شکل جراحت شده است
عشق تو حسرت من باقی ماند...
من که خوشبخت شدم
مرد شدم
ولی این مرتبه از عشق که از چنگم رفت
مثلا لذت مجنون بودن...
از همان روز نگون بخت شدم
میپرم از رویا
همچنان بازنگشتی که قرارم باشی
لحظه ‌ی کوتاهی در رویا
رفت از این یاد که تو جان منی
و نفس های منی...

 

"محمدحسن ایوبی"



انتهای وسط بهمن سال ۱۳۹۶