مترسک

بمانی و نخواهی ام؟
برو ز پیش من ولی دوباره دوستم بدار
به زور و با عذاب دل
نمان به پای ماندنت
خودم تو را روانه میکنم ولی...
تو در تمام راه خود؛ فقط کمی مرا بخواه...
بمانی و نخواهی ام؟
دگر به درد زندگی نمیخورم
دگر ندارد ارزشی تنفسم
دگر به لذتی نمانده اعتنا مگر به‌تو
دگر به سبزی و طراوتت نمیسپاری ام...
چرا که در تو هیچم‌و دل از تو قدر شتّه ای نمی برم..
بمانی و نخواهی ام؟
چرا چنین؟چرا ستم؟
برو به کشوری غریب و تازه تر
اگر که نامه ای به مُهر عشق میفرستی از صفای دل
برای من همین بس است و آرزو....
بمانی و نخواهیم
مگر مترسکی شدم برای تو
چه بی تفاوتی چنان که دل ندارم و برای بازی ام...
مگر تو دیده ای که نیمه های شب در انزوا
مترسکی به گریه های مخفیانه سر کند
مگر که می کِشد مترسکی مخدر غمت؟
مگر که نوش میکند مترسکی دو قطره سم؟
مگر که گاه میرود ز جسم خود؟
مگر که گاه تل خاک...می شود؟
بمانی و نخواهی ام؟
فدای این ترحم دلت شوم...
دو دل شدی چنان که بین خواری و سعادتی
سعادتت درون ماندنت نبوده جان من
و نیز ماندنت برای من نشد سعادتی
اگر که معتقد به عشق بودی و...
اگر رفیق بودی و...
اگر به پای صحبتم کمی نشسته بودی و
اگر زلالی دلم تو را احاطه می نموند و مهربان
اگر چنان
اگر چنین
چه فایِده که هم دمی نمانی و هم کمی نخواهیم...

"محمدحسن ایوبی"