تَمَرُد!

آن زمانی که قلم

پاسخ ِ سربالا داد!

حکم از منطق نبُرد!

تا نویسد با حساب!

بی خیالی از \"سواد\"! ؛

یکّه تازی می نمود؛

پشت رَهوار خیال!

بوده جولانگاه او

ذهن آبی و زلال!


ربع قرنی می نوشتم

برگرفته از تضاد

همرهِ رنج خودم!

نقش ها نقشی بر آب

آرزو ها، دستِ باد!


نظم و نثر و متن ساده!

می نوشتم از هر آنچه،

او بداده!


ربع قرنی سوختم

بلکه بسازم

خشت خشتِ خانه ی ویرانه ام را !


خوب می دانی که آن را

با سرشکم می سرشتم!

بر سر و شانه گرفتم

هر چه آواری که بارید از دو چشم ِ خشت خشتم!


حال می گویند قومی:

وه! چه بیهوده نوشتی!

بی سرو سامان نوشتی!

دور از هر وزن و بی بنیان نوشتی!


آه دیگر پیر گشتم

خسته و فرسوده هستم

من چرا نسیان گرفتم؟!


با کدامین ساز می باید برقصم؟!

معرکه گیری نباشد راه و رسمم!

من کنون از نای خود

مدهوش و مستم،

چشم در راهش نشستم،

تا نظر سازد به حال و

آن قلم را که شکستم!


من که هستم؟؟

آه ای خوبان بگویید:

من که هستم؟؟
***

***

محمد ترکمان(پژواره)

از دفتر غربت موهوم