سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 7 ارديبهشت 1403
    18 شوال 1445
      Friday 26 Apr 2024
        به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

        جمعه ۷ ارديبهشت

        مسلخ عشق

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ پنجشنبه ۲۰ آذر ۱۳۹۳ ۲۲:۵۹ شماره ثبت ۳۲۶۰۵
          بازدید : ۴۴۹   |    نظرات : ۲۲

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        مسلخ عشق
        آن   يكي  فرزانه  سوي  حج  نمود 
                      راه  خود   از  راه  شيطان  كج  نمود
        مكه  آمد  با   عيال   و  قوم    خود
                       همره  او  شد  جوان  و  پير  و  خُرد
        چون  سخن  از حق نمودي  آشكار
                       كينه ي  حاكم   از   او   آمد  به   كار
        حكم  ظالم  قتل  وي   بودي   تمام
                         اين  چنين  حج  را  نمودي  ناتمام
        پس  برون  آمد  ز  مكه   با   عيال
                         تا    نگردد     خون    ايشان    پايمال
        گاه  گوهر   مي شود  خون   كسي
                        ارزش   آن   ُدر  شود  افزون    بسي
        هر چه  آتش  را   بزرگتر   ساختي
                        بيش   مردم     گِرد   آن     پرداختي
        گاه  ميگردد  زمانه  سرد  و سخت
                         آتشي   بايد  در  اين  دوران   سخت
        زين  سبب  فرزانه  ترك خانه كرد
                         او  شكست  پيمان و خود پيمانه كرد
        صورت  دين  حاكمان    برداشتند
                          ظلم  خود  با   صورت  آن   كاشتند
        حكم  قاضي  لازم   آمد  آن زمان
                         ابله  آن   قاضي  كه دادش حكم  آن
        گفت مرتد شد چو گرديدش برون
                          سرفراز هرگز  مباد  آن   سر نگون
        صورت  دين  قتل  او  تسليم  كرد
                          سيرت  دين  رفتنش    تكريم   كرد
        خانه ي او را طواف از بهر اوست
                           هركجا خواهد همان جا جاي اوست
        امر معشوق است عاشق  را  دليل
                          هر  نفس  در  سينه   آرد  با   دليل
        گاه  مي گويد  بكُش  سرو   گران
                           گاه   مي گويد   بمير  در    راهمان
        گاه  مي گويد  ز خانه    دور  شو
                           در  بيابان  نزد   ما  در گور   شو
        هر قدم  چون دور گشتي خانه را
                            آمدي      نزديكتر     جانانه    را
        اي  عجب  زين قربت اندر دور او
                            اي عجب زين سوز  اندر سور او
        اين چنين فرزانه دور از خانه شد
                            در  ره  معشوق خود افسانه شد
        دشمن  آمد  نزد  او  با صد سپاه
                             يا  بمير  و  يا   به  راه  ما   درآ
        گر به راه ما شدي  سلطان شوي
                             گر به راه او شدي، بي جان شوي
        گفت  هيهات  از چنين ذلت كه ما 
                            زنده  باشيم بي نصيب از آن نگاه
        خانه اش را ترك كرديم سوي او  
                           او  به ما مشتاق و ما در جوي او
        اين  بيابان  وعده  كرديم از قديم 
                            با  برادرها  و  خويشان  و  نديم
        پهلوان،  شير   ژيان    آورده ايم 
                             پير مرد  و  نوجوان   آورده ايم
        تحفه ايي  شش  ماهه  آمد كربلا 
                            درملاقاتش چه  خوش افزون بلا
        وقت ديدارش چه شوري  پا كنيم
                            در  زمين  و  آسمان  غوغا كنيم
        عاقبت شيطان از آن شور و شرر 
                          خسته  و درمانده  آمد سوي شر
        گفت  بايد  نسل  ايشان    سوختي
                           پوششي  از  كفر  بر  تن  دوختي
        با  چنين  ترفند،  در   ميدان   حق
                            جنگ  ناحق  آمدي  با  نور   حق
        هر كدام  از  بلبلان  كو  پر  كشيد
                             شكر كردي  كوشراب حق چشيد
        يك  به  يك رفتند و در  پايان كار
                            طفلكي  شش ماهه بودي بي قرار
        مير  لشكر  طفل  خود    برداشتي
                           سوي دشمن شد كه اين بگذاشتي
        هر كسي كو  تحفه  آوردي به کار
                           زشت  باشد  نيم  از آن دادی به يار
        ناگهان  تيري  ز  دشمن   واجهيد
                           تحفه ي  كوچك  ز دست او رهيد
        پس نگاهي كرد و زير  لب  بگفت
                             شكر ایزد  آخرين  اينگونه   خفت
        اين چنين خندان لب آن  يار  شد
                              اين   بشر  او  را  رفيق  غار شد
        گفت شيطان را كه ديدي  يار ما 
                             تحفه  آوردي  چنين  در  كار ما
        سجده ها گرصد هزارآري براو 
                             كم  بود بر اين چنين  كاري از او
        ۷
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        0