شنبه ۲۰ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ غزلیات عرفانی شاعر عباس زارع میرک آبادی
|
|
|
|
اي راز نهان جاوداني، ای ساز و نوای آسمانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باغ و بَر و شاخه، آنچه رسته ست عيان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه سری، عاشق و مجنون شده بود
// از غصه ی هجر ِ یار، دل خون شده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در باغ سبز وجودت نهان شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ماندن خود خسته ام، بار سفر را بسته ام//
شادی کن از این رفتنم، از خاک و از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صد قافله دنبال تو، تو غافل از احوال تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرمی این نفس از نای تو است//
از حضور قدم و پای تو است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مستم ز حضور گاه گاهت، بی خود ز خودم من از نگاهت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم كه صراط مستقيم چيست عزيز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خبر آمد كه دلارام به كويم آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گیر است پای عاشق، در گل چو پای لنگان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهربان آن یار شیرینم به نجوا آن زمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باغ و بَر و شاخه، آنچه رسته ست عيان//
پروانه و كبك و طوطي، هر يك به زبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اقبت اندیش نی ام رخت بَرِ خویش نی ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوش مستانه در آغوش تو خوابی دیدم//
شعله در بستر دریاچه ی آبی دیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساغر وساقي و میخانه ومست//
از حضور قدم و پای تو است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خبر آمد كه دلارام به كويم آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یار حریف صد خم آید ز نهان//
ساقی به دو صد پیاله آید به جهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خانه ی دل آمدی و شاد شدیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرو، بلبل را بگفت ای کامکار//
بر سر شاخ گل آیی و گلستان در کنار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باغ و بَر و شاخه، آنچه رسته ست عيان//
پروانه و كبك و طوطي، هر يك به زبان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب فراقِ تو بگذشت و شد سحر ای دوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفته ایی ای یار اسرارم هویدا می کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای آرزوی خوبان، ای آشنای مستان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد کن از این دل و این جان ما ای نازنین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز در خانه ی دل جای قدم هایت ماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایه انداخته ایی بر سرم ای سرو عزیز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سبز آن قبا به دوش در آمد ز آسمان//
گفتا هزار قصه ز بالا ي بي كرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد یاران کو سفر کردند آزارم دهد//
یاد آن خوبان که بر دارند آزارم دهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صد شكر كه مه آمده، كاشانه ي ما را//
روشن بنموده دل ديوانه ي ما ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سحر به باد صبا گفت عاشقی بد نام//
ز عشق روی نگاری گرفته ام این نام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غلام روی تو شد دل، رفیق دلجویم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چهره را بگشا كه دل ويرانه كردي نازنین//
خانه در ويرانه ها جانانه كردي نازنین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گلستان دل ما گذری کردی دوست//
چشم ها بسته، نگاه دگری کردی دوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي كه از ما چشم خود كردي دريغ//
اي كه در بحر تو ما همچون غريق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشا به حال كسي كو اسير آن یار است//
خوشا به مرغ دلي كو به دام دلدار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون صور دميده شد كه بر پا بشويد//
آورده گشوده جمله، بر ما بشويد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پروانه صفت گرد تو دل چرخ زنان شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که بر جای پیمبر زده ایی مسند خویش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خوابِ من آمدي سحر شكوه كنان//
گفتي كه چرا فاش شد آن سِّر گران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بلبلي ناله برآورد كه اي بي خردان//
آخرآمد، قدم مرگ و به سر عمر كلان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساقي و ساغر و ميخانه و مستي به جهان//
هر کدام منزلت روي تو را گشته به جان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز آن پيام خوش از سوي او رسيد//
جانم صفاي مقدم او ديد و برجهيد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هزار جام می از دست دیگران آمد//
نه هوش برده ز سر، نی شعور ازآن آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي كه بر كوي گدايان گذرت افتادست//
بر من مفلس عاشق نظرت افتادست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد آن دلبر شيرين، سحرم دوش به بر//
با سبو پر ز شراب، داد پيامي چو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي آشناي اين دل عاشق خوش آمدي//
از هر گناه و كبر تو فارق خوش آمدي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خويش آوردي صفا، صد مرحبا صد مرحبا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساقيا بگشا قدح، تا درد را درمان کنيم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما همه مست و عاشقيم، سوی شراب می رويم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يکی مست بشوريد و ز ميخانه برون شد///
يكي جام شكست او و از آن خانه برون شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز اين شاخه پر گل و باز غنچه مست//
هر گل كنار عاشق خود آرميده ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سحرگاه، ندا از طرف یار رسید //
در میخانه گشایید، که دلدار رسید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پيمانه ي ما پر شده، يارب نظري كن//
براين دل ديوانه ي ما، هم گذري كن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صد زخم خورد دلي كه شيدا است//
ديوانه شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بركش پياله و مستي كن و بخوان//
چنگي به ساز عيش بزن اي ترانه خوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گلستان غزل، نغمه ی شیرین آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم كه خيال نقش يار است به جام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امر داروغه برآن شد که رخ یار بپوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را نسیم خوش کوی تو بس است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جمله عالم همه بي شور و شرر بنشسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتند سبوي شيخ پر است از ره ثواب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در حلقه آمد آدمي، تا کام خود گیرد دمی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گويند درد ما را، درمان نباشد از يار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوش به ميخانه شد، مست به پيمانه شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ديدم كه باغبان زمان را تبر به دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يوسف به چاه جفا شد ز روي خويش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دزديد دل ز خانه، بيرون شد از ميانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ديشب از راه دل خويش به كويش گشتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون خانه ی دل در زني، آهسته بايد آن زني
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بلبل به باغ گل آمد كنار يار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در رقص ديدم آن برگ، كز شاخه اش رها شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بازار داغ عشق ز رونق فتاده است///
دكا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به ياد آن قدح و جام و آن مي و ساقي//
به ياد آن بت مست و به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساقي آن جرعه نوشين به برم باز آور//
شور و حال دگر و دلبر ما باز آو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتمش عقل بَرَد از سر تو، باده ناب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم كه دگر پرسه به كويت نزنم///
از مي نخورم، لب به سبويت نزنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ملامتم مكن ار مست و خراب شدم//
از عيش روي تو مستانه خواب شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صد آسمان به رقص درآمد ز روي تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افسوس که حریفان به وصال تو رسيدند
|
|
|
|
|
| مجموع ۸۶ پست فعال در ۲ صفحه |
سیاوش اسفندیاری
ابراهیم هداوند
سیاوش آزاد
متین رضائی عارف (عارف) 
سید مرتضی سیدی 
