پنجشنبه ۶ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ حدیث حکمت شاعر عباس زارع میرک آبادی
|
|
|
|
سركش مي میخانه، کم خور غم بیگانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قومي از اشرار آمد در جهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این جهان را پر ز خالی کاشتند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ي ُمدّعي به عشق وجودش مرا نگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه ي كعبه بنا کردند سخت //
مومنان از خانه اش بردند بخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتمت دنيا چو گوي كودكان //
بازي است و مردمان بر گِردِ آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حمله ایی آغاز شد با یک صدا//
لشکر دشمن ز نهر آمد جدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راز حق بشنو تو از آثار او //
از سلوک و راه و از گفتار او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبت دیگی ز مس غارت نمود //
دزدی اش را از سر عادت نمود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیمه شب دزدی در آمد خانه ایی//
خانه ایی پر رونق و افسانه ایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صاحب خر آمد و خر مرده دید //
جامه ی تن از غم خر می درید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شنیدم قصه ایی از شهر شام //
پیرمردی را خری بودش تمام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صاحبان با حس بگویند هر بیان //
بردگان با علم خود گویند عیان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویمت از علم نو در آن زمان//
تا بدانی شکل آن را در عیان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این نماز و این دعا بگذار چند //
نزد همسر شو مثال حبه قند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردکی بیچاره بود اندر نیاز //
همسر او روز و شب شد در نماز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک حقیقت را شنیدم از فرنگ //
در تعصب مردکی آمد به جنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گذر پیری بر او شد همقدم //
دید کفرش بیش باد او دم به دم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنده ایی میگفت این سان با خدا //
داده ایی ما را دو صد جور و جفا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از مي و مستي و ميخانه نگوييد مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ار دیگر مردمان را بار داد //
مردم فربه به دستش کار داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قد مردم را بکن همسان ما//
پس بزن از قد ایشان در خفا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصه ایی شیرین شنو از این زبان//
تا بگیری پند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این چنین گویند روزی از قضا//
کدخدایی شد برون بعد از غذا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصه ایی می گویم از راس الامور //
آن رییس بی ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیمه شب دزدی در آمد آن سرا //
مست و خندان دید صاحبخانه را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زین سبب افسرده گردی یار ما //
هیچ ها جمع اند در انبار ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می دوید هر روزو شب بر گِرد آن //
تا رسد دستش جمالِ مهربان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری دور نه، نزدیک ما //
اسب خامی بود اندر یک سرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرنمی دانی بدان، این ظرف گل//
می تواند ره گشاید عمق دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حق چو آمد جای شد در جان او //
فطرت آدم بشد همسان او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر مرا لایق شمردی در جهان //
بندگی خواهم نمودت هر زمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناگهان از گوشه ایی دیگر صدا //
زآتش آمد، گفت، ما را کن نگاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خبر آمد که در روزی بزرگ //
کل عالم جمع شد جمعی سترگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فتم او را یار ِ اندر جان ما //
ای تو صد دُّرِ گران در خوان ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناتوانی در قفس آمد به ببند//
راز صد ملک دگر گفتا به چند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتمش بخشا گنه با فضل خویش //
گفت فاضل نیستم، فضلم نه بیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتمش مزدی ا گر باشد مرا //
می دهم سر در ره جانانه را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فتنه ایی افتاد اندر آن بلاد
پس خروشیدند مردان از نهاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانم آخر آن بهشتم در همینجا می رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نا امید از آن شتر تاجر به راه //
با لباس و نوکر و آب و غ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رده ایی همراه با ارباب بود //
سوی کعبه می دوید، بی تاب بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیر فریادی زد و گفتا حلال //
قصه اش هرگز مگو اندر مقال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عارفی شد در سفر با کوله بار //
می گذشت منزل به منزل در بهار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یکی پرسید از خرج سفر //
خرج حج بادخل آن شد سر به سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
والی ام گفتا چو حق دادی نهان//
پس ببند بر مردمان قفل دهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زائری از مکه آمد سوی ما //
جمع گشتیم گِردِ او با صد دعا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال بشنو حال آن بت در بیان //
تا ببینی حال سنگ و نقش آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست او بودش بلند و پر توان //
دست دیگر را از او کردش نهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی آمد سوی سنگ اندرون//
در تراش سنگ شد آن مرد دون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کد خدایی بود اندر روستا //
خانه اش شد سنگ سختی جایگاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رعجب بودم كه خانه مال اوست//
دشمنش داده نداده دست دوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه ي كعبه بنا کردند سخت //
مومنان از خانه اش بردند بخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر تو را دستور او آمد ميان //
بي تعلل كن اجابت در زمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد از حق سوي موسي اين پيام//
گو كه قرباني كنند گاوي تمام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون كه نور آمد به جان مردمان //
اين چنين تدبير كردند ظالمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون رسول حق پيام آغاز كرد//
باب جنگِ شرك و توحيد باز كرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنو از دگر حكم قاضي كه بود //
جواني دگر حكم زندان نمود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به حكم اندر آمد به زندان كسي //
دگر حكم، زندان فكند ناكسي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زين تكثر در تعجب مرغكان //
وحدتي بود از تكثر در ميان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون كه وارستي ز عشق خاكيان //
مي شوي از جمله ي افلاكيان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كسي كو در ره حق شد به ره //
مي رود تا راضي آيد جايگه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زين سبب عاشق ز هر بندي جدا//
زين سبب عاشق نبيند جز خدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آري اي ياران چنين شد قصه مان //
مرغكان نشناخت سر از پايشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت چون شاد آمديد از خويشتن //
مرده ايد هر چند باشد جان به تن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن عقاب قصه کو گفتم ز پيش //
می شتابد با كسان در راه خويش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون سخن اينجا بشد حاكم بگفت
راست مي گويي رفيق نيمه خفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين چنين دشت عقاب و دوستان//
بعد از اين بشنو ز جنگل داستان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بذر آن انديشه ها برداشتند//
سر نوشت هر جماعت كاشتند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصه ديگر شنو از آن عقاب //
حرف حق را چون شنيدي برمتاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فخر حاكم بود در پيش كسان //
آن کسان بودند ذاتا چون خَسان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق از سوي خدا آيد به ما//
هر چه از او آمدش گو مرحبا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پس عقابش گفت آن من بوده ام //
خود به بند حكم تو بنموده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصه ديگر شنو از آن عقاب
ميدهيم اندرز ما با پيچ و تاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون به حنگل شد عقاب قصه ها //
مرغکی را دید افتادش به چاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر درختي شد نمو در خاك نرم //
نور خورشيدش نموده گرمِ گرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن عقاب قصه ي ما كو سفر //
رفته بود از شهر ما تا آن دگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته بودي خواب بودي اي عزيز //
زين سبب درجا زدن ناشد تميز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مست و هوشياري به ره شد در سفر //
اين يكي لنگان و چابك آن دگر
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۴۹ پست فعال در ۴ صفحه |
سید هادی محمدی
سیاوش آزاد
بانام ویادخدا ودرودبرشما 
مهدي حسنلو
بهروز عسکرزاده
مرتضی میرزادوست 
