رقص ناموزون

نگران ِنگاه ِکورمات ِ تو

به گلدان شکسته ی راغه اثیری لکاته ام ؛

نیمچه ناخدای ِ خنزرپنزر ِ دندان کرم خورده ی خواندن ناسپاس ...

سایه ی تورا مگر عصاره ی شاخه ی انگورچکانیده اند،

که چنین زانوان ات درتربت ِ زمین فرورفته است

وشانه های دنده شکسته ات ناموزون درقبا می رقصند؟

دربسیار دور ِ مه نمای آفاق ِ شیروشکری

چمدان ِ هستی های گمگشته ی توست که همچنان درباد می گردد ...

نفرین به جاذبه ی سرمست ِ زمین

که اسب شادی های تورا درفضای بی وزنی ،

بی نعل کرده است ؛

کاش عصای تونیزچون ساقه یی نی ،

نوای مارفسون برگورکوزه های سفالی توانست نواخت ...