زیبائی یار

آفـرین بـرنگهت دیـده زیبـاست تـرا

صبح گاه تابش خورشید زدریاست ترا

سینه مـن هـدف دیـد نگاه تـو شـده

مژه ات تیر کمان است زشهلاست ترا

آفرین بر قلم صنع هلال تو کـشـید

گوئیا گـوشه مـحـراب همـانا ست ترا

قـامتـت سـرو بـلنـد است سـهـی

درمیان سرو قـدان بیشتر بالاست ترا

این دهان تو صدف حـاوی مـروارید است

بهتر از هر صدف است خارج دریا ست ترا

درره عشق تو گر جان بدهم باکی نیست

در وجود تو همان روح مـسیحا ست ترا

ترسم این است که این گفته من کفر بود

که خداوند شود مات چـه زیبا ست ترا

نتوان گفت که گمنام بگفت شرح ترا

همـه دانند که زیبائی بی همتا ست ترا .