خودکشی ممنوع!

دل بریدم از همه،  خسته شدم از همه چیز

یک نگاهم به رگم بود و به دستم تیغ تیز

موج میزد در وجودم، شوق و حس خودکشی

روح من فریاد زد:ای مرد! چرا خود را کشی؟

پس کجاست آن غیرتت، آن هیبت مردانگی؟

کنده ای اینها ز تن، با تلخی ویرانگی؟

گر امیدت رفته بر باد از تمام زندگی

بر خدایت کن توکل، کن برایش بندگی

یک نظر بر خود بیفکن،بر من و این سرنوشت

میشود این سرنوشت را جور دیگر هم نوشت

بشکن آن تیغ و ز تصمیمت گذر کن با امید

میتوان با عشق ز تن این نا امیدی را  برید

گوش دادم من به این وجدان و روحم هرچه گفت

جسم من با قلبی از عشق بی صدا، آرام خفت

(محمد درگاهی (سپهر))