نبردِ پایانی

خانه های تنگِ شهر، شاهدانِ بی تکلیف

دستهای او خالیست، آن اسیر قربانی

آشنای هر روزش، میوه ی سکوتی تلخ

چایِ سردِ تکرار و بغضِ کورِ پنهانی

آینه نمی پوشد، گونه های زردش را

با دو چشم بی یاور در هجوم طوفانی

سایه ای که می بندد، ابتدای معبر را

لانه کرده بر بامش، همچو بوم ِ ویرانی

قرنها شکستش را، می کند هنوز انکار

پشتِ باور تقدیر، روی مرزِ نادانی

بی گمان به رگهایش، موج تندِ عاصی نیست

تا دوباره جان گیرد زیر خطِ بی جانی

یک سوال بی پاسخ، ذهنِ کوچه ها درگیر

او به صحنه می آید، در نبرد پایانی؟

پرده های حسرت را می زند کنار آیا؟

تا بگسترد خورشید، بال و پر به آسانی