مرگ حماسه

چکاد ها

در گستره ی هراس

آبستنند،

چشمه های انزوا را

و بارانِ وحشت

بر تن تپه ها

می رویاند

 قارچهای سمی

خونِ مردار

صحرا را به خوابِ خاک های روان می برد

و واحه های منفرد

آب می روند ،

در هجومِ بیابان

رخوتِ مردابِ غزل

فریادهایِ عاصی

بر نمی تابد

و دل هیچ سپیدی

دلتنگِ خیزابها

نمی شود

مسِ مردی را

اکسیری نیست

که

هزاران سال

از انتحارِ حماسه

می گذرد