(( شعله مستانه ))

شعله ای مستانه زد این جان ما

گل ز مهر افشانده بر دامان ما

آن شهود و غیب ما گشتی عیان

پُر شُکوه افسانه سان یاران ما

آن خمودیهای جان رفت از بَرم

از غزل سیراب بین پیمان ما

غربت و اندوه دل پایان رسید

سربه سر رخشانه شد سامان ما

گو به مرغان تا هماهنگی کنند

جان به پرواز است با ایمان ما

مُلک و مِلک از دیگرانم داده اند

دلق زرین خلعت از جانان ما

اختر و کیهان همه اندر نگین

دل به آذین گشته از رحمان ما

ذکر هو شد کار ما هر صبح و شام

وصف او گوییم و خوش عرفان ما

گِردِ شمع مقتدا گردیده ایم

بیدلم جانا : شد او درمان ما

.................................

18 / 6 / 92