گنجشک!!

سلام

و

یکی از راه های ایجاد تصاویر تازه در شعر فارسی ، بازآفرینی تصاویری ست که قبلاً به کار رفته اند ولی این بار با تغییری که آن تصویر را تازه می کند در کوتاه اول سخن از گل است و عطر که بی گمان همگان بسیار از این دو مصداق تصاویر بسیاری دیده یا آفریده ایم اما اینجا شاعر با تشبیهی تفضیلی تصویر را به زیبایی بازآفرینی می کند به گونه ای که انگار پیش از این کل تصویر نمونه ای نداشته است ، گل که خود نماد خوش بویی است از بوی تن معشوق مست شده است پس معشوق و عطر ش کیفیتی بسیار فراتر از گل دارد درست شبیه این مصراع ؛
تو در میان گل ها چون گل میان خاری ...
اما آن چه که در این کوتاه بلند بالا از دید من جفت و جور نیست لب زدن است ، لب زدن اصولاً برای حرف زدن یا خواندن بدون صدا و یا حالت ماهی ها در درون آب به کار می رود و میز در مورد چشیدن یا خوردن که بیشتر در حالت نفی آن کاربرد دارد اما آن چه که مراد شاعر بوده است با این اصطلاح به بار ننشسته است البته اگر مراد شاعر را بوسیدن در در نظر بگیریم که همراه با بوییدن همراه است ؛ گل ها از بوییدن معشوق مست شده و شاعر را می بوسند ، اما وجه دریافت تری نیز می شود برای لب زدن نیز یافت که آن تبدیل غنچه به گل است درست مثل گشوده شدن لب های بسته که اتفاقاً در بیشتر گل ها هنگام سحرگاه رخ می دهد یعنی تا صبح لب بر لب نگذاشتند و تلاش کردند غنچه ها و با طلوع سحر به گل نشستند که درست شبیه حالت لب در هنگام بوسیدن است ...
اما در کوتاه قیامت قامت دوم آن چه که پس از احساس لذت از خواندن شعری زیبا به سراغ خواننده می آید فعل های به کار رفته است ؛ دانه می دهم ، پر کرده بود که یکی دارای استمرار در زمان حال است و دیگری در گذشته روی داده است در این گونه موارد ترجیح بر آن است که زمان فعل ها یکی باشد اما در این شعر به دلایل بسیار قطعی می توان گفت بهترین انتخاب همان است که شاعر انجام داده است ،
عمل دانه دادن همواره در صبح رخ می دهد و بستر همیشه نشان دهنده ی خواب است و خواب امری ست که در شب روی می دهد پس در هنگام خواب بستر شاعر از خرده شعر پر شده بود و در هنگام بیداری که صبح شده است و هر روز هم اتفاق می افتد دانه دادن اتفاق می افتد که هم استمرار و هم زمان آن را شاعر به درستی نشان داده است ...
اما آن چه در این شعر تا حدی آسیب زننده بود به کار رفتن دو باره ی حرف اضافه ی از به فاصله ی سه کلمه از هم می باشد که شاعر می توانست یکی از این دو را با حذف اضافه ای دیگری جایگزین کند ...
و حرف آخر آن که در هر دو شعر سخن از صبح است و گل و گنجشک و سر مستی و این را باید به فال نیک گرفت چرا که در زمانه ای هستیم که در آن سخن از سیاهی و تاریکی و بدبختی نمایانگر فضل است و سخن از روشنایی نمایانگر دل خوش و تن بی درد که از دید من درست عکس این ماجرا ست که در حقیقت جریان دارد و هر که بیشتر و بهتر ادراک می کند لاجرم بیشتر از نور سخن می راند تا بدان جا که همچون مولانا در بازار دستار می افکند و دست می افشاند و پای می کوبد و از سویی دیگر افضل فضلای تمام دوران بوده است ...

سپاس از شاعر عزیز برای اشتراک مجدد شعر و مجوز نقد ...