بی رخ مه

بی رخ مهتاب گل و بستان نبود خوش
احرام ببندرخ بنماجمع به شبستان نبود خوش
 سبات جها ن را به غمزه ای معنا بخش
بی جمال یوسف عطرگلستان نبود خوش
ازمجاس ها دود خیزد وز سینه ها اه
شمع مجلس نشو ی مجلس به دوستان  نبود خوش 
کجاجویمت خاک پایت را توتیای چشم کنم
رسم عاشقی بی باده به مستان نبود خوش
بوسه و خال لب شمع گل پروانه تو ای
بی وصل توبوسه وخال لبان نبود خوش
منت به سرا پرده عاشق گذار سوری بنما
بی شمع حضور  دل به راستان نیود خوش
 گرد این خاک ذ لت بار کینه توز ماندیم 
جز ناجی رحمت لحظه به نیکان  نبود خوش 
کمر بنده گی بسته و خاک نشین ره شدیم
درسفر بی ثمر جز  انتظار سلطان نبود خوش 
لرزه به اندام انداخت گم راهی چو شب تار
ره به جایی نبریم جز کوی نگار ان نبود خوش 
تب این غم تا بند بند استخوان رسید
شفاعت این زخم بی روح روانان  نبود خوش