...جام جزا...

درود. خیلی قشنگ و احساسی بود و نکات مثبت این شعر خیلی زیاد است و می‌شود کلی تاویل و تفسیر برایش نوشت... اما وجود ردیف خاص موجب شده بود که ارتباط بین ردیف با قافیه‌ها گاهی سست شود چون اگر بخواهیم اینطور نباشد یا باید تمام قوافی چیزهای نوشیدنی باشند (مثل: جامِ جزا، آب صفا، دوا، شربت شیرین شفا و...) یا باید در بیت مقدمات لازم برای استعاره و حس آمیزی که قرار است در موضع قافیه و ردیف ایجاد شود، فراهم شود که بشدت دشوار است. این معضل برای ردیف هایی مثل: می‌خندد، می‌خندم،... می‌رقصم، می‌رقصد،... و امثال اینها وجود دارد و گاهی ممکن است شاعر به جهت «سلطنت قافیه» به گفتن چیزهایی کم ارتباط روی بیاورد که البته در ذهن خود او بسیار هم مرتبط است اما مخاطب لزوما چنین برداشتی ندارد.
با تو در بند رهایی شدنم آزادی است
با تو دارم همه جا سعی و صفا می نوشم
کبریایی شدنت مرتبه ای مافوق است
من از این مرتبه بی کبر و ریا می نوشم
من به شخصه به خوبی احساس درون این ابیات را درک می‌کنم اما اینجا فعل می‌نوشم به عنوان ردیف جز موسیقی کناری، چندان ملموس عمل نمی‌کند در حالی که مثلا در
غرق در حوضچه با چهچهه ی ماهیها
ماه را با همه ی ناز و ادا می نوشم
ردیف بسیار خوب نشسته است چون حوضچه پر از آب است با «نوشیدن» تناسب دارد نه تنها این بلکه «ناز و ادا»ی ماه رقص ماه و نوسانات تصویر او در آب را تداعی می‌کند.
کلا، سه جور ردیف هست که سرودن در آن‌ها دشوار است:
۱. ردیف‌هایی که فعل‌های غیر اسنادی کم کاربرد دارند خصوصا آن‌ها ناگذر هم هستند (از مصادری مثل: رقصیدن، نوشیدن، خندیدن، ...).
۲. ردیف‌هایی که اصلا فعل نیستند و یک گروه اسمی خاص هستند (مثلا ردیف «همین ساعت!» در غزلیات شمس مولانا یا ردیف «چو شمع» در غزل مشهور حافظ).
۳. ردیف‌هایی که طولانی و یک جمله مستقل هستند (مثل: «مستان سلامت می‌کنند!») یا غیر مستقل (مثل:...چه حاجت است).
وقتی شاعری در این نوع ردیف‌ها شعر می‌گوید عملا دارد یکی از سخت‌ترین کارهای تکنیکی در غزل‌سرایی را انجام می‌دهد و باید بی‌نهایت حواسش جمع باشد.
البته چنانچه گفتم، غزل آقای سرمازه در مصراع‌های زیادی خوب عمل کرده (البته به معنی «پرفکت» بودن نیست، شعر را تا می‌توانید باید مدام پالایش کنید) و این نقد من ناظر به چند مصراع خاص است.