بی وفا

ای عاشقان خاکم کنید در کوی یار بی وفا
شاید که عطف دامنش زنده کند این مرده را

او دیده ام پرخون کند هجرش مرا محزون کند
افسون او مجنون کند صد عالم فرزانه را

روی صنم قرص قمر زلفش پریشان تا کمر
مقصد ندارد این سفر آیین او باشد جفا

از من برفت آسودگی سهمم شده افسردگی
فریاد از این وابستگی کی درد من گردد دوا

شرما بحال عاقلی کو پیشه کرده جاهلی
دردا ز درد عاشقی در روزگار لافتی

حال مرا سامان نشد کفرش به من ایمان نشد
در خانه ام مهمان نشد پایان ندارد ماجرا

آهم بگیرد دامنت دیوانه گشتم در غمت
خونم بتا بر گردنت صاحب دمم باشد خدا