آمدی

آمدی دیگر بهاران جلوه اش از دست رفت
شاعر از شوق تماشا گُم ولی سرمست رفت
آمدی ای جان دوباره چان به دل تزریق شد
این دلم از کوچه غَم باد و از بن بست رفت
آمدی دیگر نمانده دیگری در ذهن و دل
رَسته از جانم همه دل هم زتو از دست رفت
آمدی و در جنون غرقم نمودی  مرحبا
مست چشمانت تمام عقل و دینم شُست رفت
خواستی ختم تو باشم در تمنا و نیاز
دل زخود بُگسست ،بر مست نِگه پیوست رفت
خواستی چون آینه باشم خمار دیدنت
از اَلَست دل در تماشا عهد بست و رفت رفت
شرط کردی تا آَبد آغشته باشم شعرِ تَر
مثنوی بر قلب بی تاب غزل بِنشست رفت
شرط می بندم خدا هم مستیم را دوست داشت
آن زمانی که خدایت کرد دل ،دل بست رفت
آیه آیه سوره گشتی تشنگی نوشاندیم
مست گشتم هستیم در آن زجانم جَست رفت
سوره سوره بر دلم قرآن شدی  نازل به جان
در تلاوت شُهره شعرم، شد شراب و رَست رفت

حسین گودرزی"تشنه"

۱۴۰۳/۰۵/۱۶