در امتدادِ نور

درود بر شعر و شاعر

شعری زیبا خواندم؛ سپاس.
برخی از زیبایی‌های این شعر:
_ «ای قرارِ زخم‌های گریه‌پوش»!؛
فارغ از این که شاعر از ’پوش‘ در ترکیب «گریه‌پوش» حالت فاعلی یا مفعولی اراده کرده باشد (پوشنده یا پوشیده)، ترکیبی نو آفریده است.

_ «خسته‌رو» در «اشک‌های خسته‌رو» را به دو صورت می‌توان خواند با دو معنی متفاوت: الف) xaste-ro(a)w ب) xaste-ru(û)، ولی احتمال صورت اوّل بسیار بیشتر است؛ و این هم نگاه و بیانی تازه است...

_ در «قلبِ سردِ عاطفه» تناقضی نهفته است زیرا هم عاطفه با گرمی و مهر همسو است و هم قلب با تپش و گرمی بیگانه نیست.

_ «چشمت اقیانوسی از نور و نشاط» = فاعلاتن / فاعلاتن فاعلن (<= فاعلات) [_ ں _ _ / _ ں _ _ / _ ں _(_ں)]: در این مصراع دو ادغام آوایی تمیز انجام شده است: الف) تایِ ساکنِ «چشمت» متحرّک شده و با «اُق» از «اقیانوس» ادغام شده است: چشْ (_ = فا) + مَ (ں = عـ) + تُقْ (_ = ـلا) + یا (_ = تن) => فاعلاتن. ب) سینِ «سی» (از «اقیانوسی») به ضرورت کوتاه تلفّظ می‌شود (مانند حرکت شوا = مصوّت بینابین...) زیرا یایِ همین «سی» با «از» ادغام شده و فضایِ لایِ فاعلاتنِ دوم را اشغال کرده است:
.../ نو (_ = فا) + س (ں = عـ) + یَز (_ = ـلا) + نو (_ = تن) => فاعلاتن / ...

_ در «رازِ نازِ...» نوعی تکرار آوایی ناقص گنجانیده شده که «ـازِ» (ـازِ [âze]) در این دو هجای مشترک است و به موسیقی کلام افزوده است.

_ «ای شکوهِ شوقِ بی‌مانندِ عشق»: تکرار مصوّت‌های شین و قافْ کلام را گوشنوازتر کرده است.

_ «شگُفتن = شکفتن در سینه‌یِ باران» تعبیری زیباست.

_ «گمخانۀ تاریک» در برابرِ «خانۀ مهتاب» برازنده و قشنگ است.

_ و شعر با طلوعِ امید و پرکشیدن (=> غروب کردن...) ناامیدی به پایان می‌رسد...
*
کلکتان نویساتر