مرغ شب

میان این همه سردی به سینه اتشم من 
که دل بسته به ناف آهوی پیمان کشم من 
بگفتم درکدامین برکه ریزم خون دل  را 
به دست شعله ای درامان خواهشم من
ای درخت سرو نازم دریغ ازمدارسایه تو
دراین مشغولی دنیا وز آن دردین کشم منَ
که پروانه بو دم به دنیا  اتشین بی باک
که حسرت بر دل ندارم  مریدبی غشم من
تنها ترین سرو عرفان میان جنگل  کاج
زدنیا دل بریدم و ان نیلو فر آبی خشم من
دل خون گداخته را به آب دیده  شستم
که در وادی عترت ز گو هری آتشم من
هنوزم غرغ سوالم از دل دیوانه ی خود  
که آن گوهرکندلب ترجان نثار مهوش من  
بلورجشمان سیا هی می رود  در غش
 تنها ترین ستاره درتار رکودشب فاشم من
 به چشمان درخسته ز بی سانی جانم
دردی زین دیرخونابه به جان خواهشم من
مرغ شب به شاخ دل کند لونه غم دل را 
نرسیدکام مرغ من به سینه آتشم من
 که اشک از ابر مرمر به ریشه سرو طوبی 
به بستان دردل عاشق ز شم گل فاشم من
بگفتم داده ها ی تو  قشنگ آسمانی 
سرشت گل به عطر یاس فاشم من