قبیله عشق

از قبیله عشقم پی معشوقه بگیرم
 سر جام بنشینم باده و پیمانه بگیرم 
آجل ناتوان من درویش  به روزگار 
در شهرغریب کجا پی می خانه  بگیرم
مرگ کمین عمر جان ندارد امانم
درون ان مرکعه آم کی  سامانه بگیرم
کاری که به  بزم نا خوشی رود پیش 
 توان کی بود چرخ گردانه بگیرم
  ز یاد برده اند رسم  زبی خردی قوم
 عسلم زهر شود نی وارانه بگیرم
جاویدان باید خدمت جانان کنم
انصاف نباشد سر خم بی باده  بگیرم 
دوش شمع بود می سوخت بردوست
درمحفل سخن غزل کی مستانه بگیرم
دنیا قفسی بود با  آنکه بزرگی مکان
 گوشه  شهردر پیله کی  پروانه بگیرم
 در بغل واژه نفس می کشم  خموش
بیگانه چه داند به چه آیینه  بگیرم
 هر طبع طبیعت هنری  بودهدایت 
وارث زمینم وز تبار کی  وارانه بگیرم
دود خانه ای نیامد کام کی بودخوش
شیرین میی از دانه ی انگور بگیرم