امیدواری

بسم الله الرحمن الرحیم

همین شب تقریبا پس از چند شب که فرصت کردم مطالعه ای بر چند شعر از عزیزان شعر دوستم در این محفل داشته باشم، بسیار خرسندم که هر شعر خواندم زیبایی هایی برایم داشت تا رسیدم به این غزل از دوست خوبم محسن ابراهیمی عزیز و البته به دنبال این می گشتم کمی از حال خوب امشبم را به اشتراک بگذارم و دیدم این شعر از نظر کمی و کیفی مطلوب است و انگیزه ی لازم برای نوشتن و دست به قلم شدن را هم در من بوجود می آورد.

اولین چیزی که نظرم را جلب کرد فعل «می گذشت است» بود که مرا به یاد زمان حال کامل در زبان انگلیسی انداخت و برای کاری که از گذشته شروع شده باشد و تا زمان حال اثر آن تداوم یافته باشد استفاده می شود که اگر بخواهیم معادل بگیریم در زبان فارسی می شود همین زمان ماضی استمراری نقلی، البته این چنین زمان و این چنین فعلی در زبان فارسی نداریم و بهتر هست که مصرع ویرایش گردد و فعلاً اظهارنظری که می توان راجع به مصرع دوم بیت دوم داشت این هست که «می گذشت است» که به ضرورت وزن اینگونه تلفظ می شود و در اصل «می گذشته است» بوده زمان درستی در زبان فارسی نیست و شاعر می بایست از فعل «می گذشت» (گذشته استمراری) استفاده می کرد. و یا اگر هم قید «همیشه» را مدنظر قرار دهیم باید بگوییم مثل همیشه می گذرد علی الخصوص که زمان مصرع قبل «دارد می کشد ما را» مضارع مستمر هست. خلاصه و به بیان فصیح :

اگر چه ما را سرمای زمستان دارد می کشد، اما مثل همیشه می گذرد و بهاری هست.

نکته بعدی در مصرع دوم بیت نخست اگر چه هیچ اشکال فنی وجود ندارد اما «حتما در این بر و بیابان چشمه ساری هست»

شخصاً به این فکر می کردم که چرا ما شاعران می بایست از سیاهی ها و ظلمات شعر بگویم و اصلا جایگاه امید و نور در شعر ما کجا است؟ آیا ما شاعران انسان های ناامید و سرخورده ای هستیم که به شعر پناه آورده ایم؟ یا نه هوایی که در آن نفس می کشیم مرده است؟ و حتی اگر این هوا مرده است، تلاش ما چه می شود؟ آیا ما می خواهیم همه تقصیرات را به گردن جامعه سیاه بیاندازیم و در تمام عمرمان رخت حسرت و غم بپوشیم؟ آیا می خواهیم سرخوردگی ها و شکست های خودمان را اینگونه توجیه کنیم؟ آیا ما سیاه نمایی و مبالغه می کنیم یا با گفتن واقعیت های جامعه به دنبال برون رفت از مشکلات هستیم؟ و اگر هم قرار است ما تاریکی را شناسایی کردیم و به دیگران هم شناساندیم چرا روشنایی را نشناشیم و به دیگران هم نشناسانیم؟
تا اینکه رسیدیم به این بیت سوم که عطف این غزل هست به زعم من :

سو سویِ نوری در تمامِ بیقراری ها
با ما سخن می گویداز اینکه قراری هست

این شعر هم مثل چند شعر قبلی که خواندم از حیث فنی خوب و شیرین بود و از نظر محتوایی نظرم را بیشتر جلب کرد. اگر چه می توان از نظر فنی و محتوایی بیشتر صحبت کرد، به همین اندازه کفایت می کنم و برایتان بهترین ها را از خدای متعال آرزو دارم.