جای تار ها

زلف پریشان کرد شب بو ی 
فضا در بر گرفت با چشم و ابرو 
شکست تار شب از بوی عنبر 
کنار جوی بار با عطر  گیسو 
یکی آمد شکست تاری ز گیسو 
شکستن زیادت شد دست درشت خو ی
سر ی پایان نمود سلطانه شب بوی 
ان پریشان گیسو اشک می داد به آب رو ی
در کنار باغچه بود و جوی بار 
در عجب با لاله هم همسایه بود 
شاهد گریه های لاله بود تا ر ها  
دست می داد بی  کسی با ناله ها
هر آن کس می رسید یک لاله می چید 
جایی از زخم می ماند بر تن بر تار ها
بوی خون آمد مشام مار ها 
نه از افتاب امان بود نه  ازسایه خنک بود 
 نه از نیش زنبور در امان بود که نیش می زد جای تا رها
ِناله می بود در ستیز  گریه و مار ها
صبح اول گریه کرد 
صبح دوم دل شکست و گریه کرد 
صبح سوم خود شکست و گریه کرد 
گریه را با گریه پرکرد در فضا 
نیست طبیب در شهر ما  
کار  قاضی کی بود این کار ها
نه سکونی که تکه کندبر پای درد 
درد ها با زخم  ها هم خانه شد
بردباخت با جان انسان  لاله شد
بردنده ی گوی میدان انسان نبود
 بازند لاله بود بی دست پا  و سایه بود 
اشک انسان الوار شد سنگ شکست 
دل نسوزاند هیچ کس هر چه رنجورتر شکست
شد حسود جان انسان دستها 
انسان محسود بود در برابر با حسود باد ها