دنیایِ پوچ

گیتیِ پوچِتان که ما را کُشت
بس کنید این عذاب وهذیان را
با همین نسخه ها که پیچاندید
می کِشیم انتظارِ پایان را

هرچه دندان قروچه کردیم و
خون جگر، ابلهانه خندیدیم
ظاهرا با صلابت و شاد و
از درون صادقانه گندیدیم

بس که سیلی زدند و ما گفتیم
حق به حق دار می رسد آخر
دستمان تویِ جلدِ گردو ماند
گوشِ ماشد به لطفِ سیلی کر

دیده از هم همیشه می دزدیم
غم ما از دو فرسخی پیداست
لبِ ما را نبین که می خندد
یک دلی ناسلامتی اینجاست


محسن ابراهیمی اصل