آرام دریا

آیا دیده‌ای آتش سخن بگوید؟
آری، وقتی روبروی تو نشستم
کلمات را
به ظرافت لب‌هات مرطوب که ساختی 
نور از حروف
بر شاخه شکسته‌ی درونم پاشید
شعله گرفتم به گفتگو
حالا بشنو؛ خاکسترم که با تو سخن می‌گویم
از روزهایی که تبر
بر تنه‌ی تازه جوانم بوسه کوبید
تیغه‌ی دهانی که ریشه‌هایم
به سکوتی هزار ساله خشکانید

باز هم نگاهم کن
با چشم‌هایی که امید
بر گونه‌هایم روان می‌دارد
با چشم‌هایی که آهوی رمیده‌اش
گوزن خاطره را
به دریدن گلو با شاخ‌هایش فرامی‌خواند
که نعره بزن! بر خاموشیِ سالیانی که گذشت

ای توازن رنگ‌های بهاری
ای که موزون‌ترین ساز
در حنجره‌ات آرمیده
چیزی بگو
بگو که دستانت
خمیده خطوطِ سرانگشتانم را
پناه خواهد بود
بگو که دستانت عیسی‌وار
صلیب از دوشم می‌رهاند
بگو که تا رسیدن به جاودانه بهار
همراه، از زمستان عبورم خواهی داد
بگو در تپش‌های سینه‌ام، نامیرا
تا بی‌کرانگی آستان می‌بندی

ایستاده‌ام
در تصادم بادوُ سیلاب
و یکی‌یکی ریشه‌هایم را
به سپیدِ ساق‌های تو گره زده‌ام
زیرا که راه تو، سحرگاه انسان است
و آن‌جا که تو گام برمی‌داری
عطر مینو، نیران را گریز خواهد داد

بر آرامش شانه‌هایت
همچو پرنده‌ای باران زده
آشیان دارم
چیزی بگو
که صدای تو
آرام دریا، پس از طوفان‌هاست

#عارف_اخوان