حافظه

کسی به خاطرات کودکی‌ام رنگ میزند
و انگ ساده‌گی به این منِ دلتنگ میزند

هزار بار گفته‌ام بروم تا رها شوم
ولی همیشه پای رفتن من لنگ میزند

به هر بهانه‌ای سرم پرِ تصویر میشود
هجوم صحنه‌ها به حافظه‌ام چنگ میزند

نگاه کن به کودکی که درونم نشسته‌و
به شیشه‌ای‌ترین قشای دلم سنگ میزند

چه بی‌خبر گذشت عمر؛ وَ من فکر میکنم
صفیر مرگ وقت آمدنش زنگ میزند

تئاتر زندگی به پرده‌ی آخر رسیده است
و در کنار صحنه یک نفر آهنگ میزند