غرور شیرین

زندگی غم دارد میشود هی تکرار
روزها پی در پی، نصف شبها بیدار
بر بساطِ یک زن سایه ای میرقصد
روبروی آتش پشت یک آب انبار
دختری خوابیده در کنار مادر
خشک شد پاهایش بر زمین نم دار
پاک کرد اشکش را با غروری شیرین
در گلو بغض اما می کند هی اصرار
 شاخه ای میلرزد در دلش ترسیده
از صدای باد و زوزه هایش هربار
من دعا میخوانم تا نیاید باران
با تو هستم خالق با تو هستم دادار
فاصله بین ما شیشه و دیوار است
در نظر ناچیز و در حقیقت بسیار
کاش پتکی بودم تا همه خشمم را 
ضربه ای میکردم بر سر این دیوار
با دو میخ کوتاه پایم اما گیر است
به تهِ گلدانی در دکان سمسار