🚲 دوچرخه 🚲

با مدال طلا .🏅
به جهت زیبایی و اجتماعی بودن آن.

تا جایی که معنی شعر رو درک کردم
و اگر بخواهیم معنی کنیم شعر را ،
شعر اجتماعی ، عاطفی، درد مندی از طرف شاعر بود .
🏅

(شناسِ کوچه ی ذهنم شُد
دوباره بی تو ​​​​​​نخوابیدن
کمی برای نوشتن خیس
غمی و حوصله تابیدن)

مروری دوباره، برای نخوابینِ بی تو ، در افکار ذهنم شد
با بدنی عرق کرده و بی حوصله برایِ نگاهی به موضوعی غم انگیز

( نگاه باکره ی مردان
میان نان و نمک جان داد
جهان همیشه غلط بوده
کنار قاپِ حسابیدن)
گم شدن نگاهِ بِکرِ ( ناب) مردان برای به دست آوردن نان و نمک
و حساب و کتاب جهان همیشه غلط بوده
که در این قسمت از (ارسال و المثل) استفاده شده
(حساب و کتاب دنیا همیشه غلط بوده)

(تمام سهم من از عشقت
همین ترانه ی اجباری
سوار مَنقلِ دل ضعفه
دُمِ الاغ کبابیدن )

تمامِ کاری که از دست من ساخته است، برایت
گفتنِ همین غزل به صورت ترانه ایست
کنارِ منقلِ خالیه دل ضعفه
شاعر همدردی خود را با گُرسنگان به اشتراک گذاشته و مجددا (ارسال و المثل) به کار رفته در شعر
( دُمِ الاغ کبابیدن)
به معنی ،منقل خالی ، که اگر بوی کبابی از منقل من بر پاست دُمِ الاغ کباب می‌کنند و خبری از کباب نیست ...

(صدای خاطره ها هر شب
به پای ذهن گره خورده
و در تدارک دردی که
بغل گرفته عذابیدن )

هرشب صدایِ این خاطره های تلخِ در ذهنم مرور می‌شود
به خواب میرم در شرایطی که ، شب این عذاب ها رو برایم تدارک دیده .

(نفس نفس زده ای بانو
به روی زین جدایی ها
سپرده ام همه عمرم را
فقط برای رکابیدن)

با عجله تصمیم گرفتی بانو ، سوار بر زین اسب بودی انگار برایِ جدایی .
مجددا( ارسال و المثل) که با عجله تصمیم گرفتی (پیاده شو کمی آهسته تر) در واقع
به کجا چنین شتابان
که تمام عمر برای در رکاب بودنِ تو عمرم را گذاشته ام

(اگر چه مُهر لبت جعلی
و رگ به رگ شده دندانت
فرو بکش من و شعرم را
در انزوای کتابیدن )

اگر چه رنگِ لبت زیبا است و رنگی زیبا به لب داری
مجددا (ارسال و المثل ) استفاده شده
اگر چه رنگ رخساره خبر می‌دهد از سرّ درون
البته ،(مهندسی معکوس استفاده شده )
و پا به سن گذارده ای بانو
تو ای بانو تنها بگذار من و شعرم را برایِ مکتوب کردنِ شعرم
بگذار با خودم تنها باشم و با درد خود بسوزم

(فدای سوره ی تزویرم
شهید آیه ی سردرگُم
شبیه چاک دُمل زخمی
مُدام خنده نقابیدن)

فنا شده در، ریا و تزویرم، گُم شده و سردرگم
در خود
که به فنا رفته ام و این تنها نقاب خنده است بر صورت من . و از درون نابود

(بخواب بر سر زانویم
بباف آنچه که می دانی
زمان زمانه ی مرگ است و
طناب دار خشابیدن)

بگذار سرت را بر روی زانو هایم ، سَرِهَم کن آنچه که بلدی .
که زمانه ، زمانه مرگ است و طناب های دار آماده

(غزل در آخر خودخواهی
جناس بختِ خودش راخورد
دهان قافیه‌ها خونی
ردیف؛ فکرِ خرابیدن)

و این غزل در انتها (سانسور) می‌شود
هم معنی های شعر هم دیگر را خوردند و قافیه ها خونی شدند و ردیف هم ویران شد .

....
شعر اجتماعی زیبایی بود دغدغه مند
لازم به ذکر است این واکاوی شخصی از طرف بنده است و نظر شخصی .
و مختار به تعابیرِ دیگر هستید

با تشکر .