دل کندم

  من از دیارِ خاطره هایم، شبانه دل کندم    
 ز ایده ها و آرزوی بی کرانه دل کندم     
من آمدم که به درگاهِ عشق، نماز کنم    
ز طالبان مکر و زر و تازیانه دل کندم    
ز آسمانِ شاهدِ دوران شاد و رخشانم    
ز آفتاب و تابش آن، جاودانه دل کندم   
دلم هنوز، در گِروِ نغمه های بلبل بود  
که لاعلاج، از چمن بی ترانه دل کندم   
     چنان ز سازِ ناسرهٔ جانمازِ غش دارم        
وَ باده های روح فَزا، در چمانه دل کندم   
     که پاره پاره شد، همۀ بندهای دلبندی      
شبی که از مجادلۀ آب و دانه دل کندم 
      زمانه، قابِ نفاق بود و من مسخّرِ آن      
 برای درک راهِ جدا، از زمانه دل کندم
     رها، ز بندهای تمثیل و استعاره شدم      
ز آبشارِ زلفِ پریشان و شانه، دل کندم 
         چو آشکار، شکافِ دیوارِ خانه را دیدم         
حزین و ناگزیر ز دیدارِ خانه دل کندم
        فتاد، چو لانهٔ من از فراز سَروِ سهی        
به زیر گام های شغالان، ز لانه دل کندم 
        بهانه ها زیاد و بها، سربدار ظلمت بود      
برای درکِ شهرِ بها، از بهانه دل کندم
       گذشت، آبِ حیات، از کنار ریشۀ من      
به اعتبارِ ریشهٔ خود از جوانه دل کندم 
          نشانه ها، همه بازتابِ عمق فاجعه بود          
  که در ازای حفظِ بقا، از نشانه دل کندم   
           مجادلات، همه انگار طعمِ فایده داشت            
من از جَدَل برای ثمر، آگهانه دل کندم