در محضر ِ قاضی

گفتم بَرَم از عشق، شکایت بَرِ قاضی
صدبرگ ِ امید است مرا دفترِ قاضی

نالیدم و گفتم که مرا عشق چه ها کرد
احساس نمی کرد ولی حِسگَر ِ قاضی

بسیار سخن گفتم و از بخت ِ بد ِ من
انگار نمی رفت سخن در سرِ قاضی

بنشستم و برخاست به پا باز ِ شکاری
معصوم تر از فاخته در محضر ِ قاضی

چون غنچه، لبش باز شد و عشوه فرو ریخت
شد کور از آن شعبده چشم ِ تَر ِ قاضی

تا چشم به هم زد دل و دین رفت به تاراج
دل باخت و شد ریخته بال و پَر ِ قاضی

القصه در آن محکمه محکوم شدم... عشق
خندید به ریش من و شد دلبر ِ قاضی

من ماندم و تنهایی و اندوه ولی او
از عدّه برون آمد و شد همسرِ قاضی

مظلوم تر از پیش نشستم به تماشا
نفرین به دل و دیده و گوش ِ کَر ِ قاضی

(م. فریاد)