خوشه های خشم(غزل)

کمی خسته ام مثل خورشید صد سال بعد
شبیه زمین، در شب ِ عید ِ صد سال بعد

پریده ست از بوم ِ ذهنم همه رنگ ها
شبیه خدا پشت تردید صد سال بعد

همه واژه ها واژگون، بیت هایم بیات
غزل_پاره ای کُنج تبعید صد سال بعد

دل از موج یحیی ترین لحظه ها بی نصیب
پر از وعده ی غسل تعمید صد سال بعد

صلیبی که بر دوش اندیشه ام می کِشم
گذرگاه زخم است و تهدید صد سال بعد

قد سروهایم خمیده ست از بار رنج
زمین خورده تا مهر تایید صد سال بعد

پر از زخمم اما نگاهم قدم می زند
در آوند خشکیده ی بید صد سال بعد

زمینم لگدمال گاو آهن ِ ظلمهاست
و در خوشه ی خشمم امّید صد سال بعد

سکوت آخرین گام ِ موسیقی ِ برگهاست
و آغازِ فریاد ِ تجدید ِ صد سال بعد


پی نوشت:

"خوشه های خشم" نام رمانی از:
جان استاین بک(جان اشتاین بک)