کی نمکدان شکنم ؟

دل ِ  شیدای من این ،  سوزِ شباهنگ زچیست ؟

این نوای عطش و  عشق ی غریبانه ی کیست؟

از چه می نالی و غمگینی و در سوز و گداز

طاقتت رفته کجا ؟

با غم ي  عشق بساز.

دل شيدا به نوا آمد و گفت :

می روم  تا که قناری نپرد؟

شايد از كوچه ي عشقم گذرد .

هاي!!! اي مرغك عشق ، که نشستی لب بوم ِ  دل ِ من

هیچ دانی که چرا ، به لبم داغ ِ  غم ِ عشق نشسته است  چنین ؟

هیچ دانی که چرا ، شده ام  بی سرو سامان و غمین؟

کمتر از برگ گلی گر شنوم ، زار شوم

ندهی غیر عسل تحفه ، که بیمار شوم

آی  لیلای تمنای شب و روز  ِ  دلم

بی تو از خود خجلم

نمک عشق بسی خورده ام از شهد لبت ، كي نمكدان شكنم ؟

نغمه هايت  شده   آرامش رنجور ِ تنم ، اي قناري سخنم

تو به  پرواز در آ  تا نفسی تازه  ی کنم

نام زیبای تو در شهر،  پر آوازه کنم

روی گلدسته گیتی و به آوای جرس

داد از سینه برآرم و ز ژرفای نفس

آی ای مردم دنیا

 همگی گوش کنید

کینه ها دور بریزید

فراموش کنید

عشق ي زيباي قناري ، شده آويزه ي  گوش   

مدعي هاي مي و عاشقي ، القصه ،، خموش