عطشی بنامِ بارانِ شهوت

 من ازدیاری خموش حرف میزنم
اینجاهواگرم است
میخواهنددوباره باران رابه آسمان پس دهند
کشاورزان رویِ خودرا کنده
ودرزمین دفن میکنند
باران نمی بارد
قهرش گرفته است از دهِ ما
کدخدامیگویددعایِ باران بخوانیم
امادردهِ ماهمه لال هستند
فقط کودک سه ساله یِ مش قربان میتواندحرف بزند
امااوهم چون کورهست نمیتواندببیندولبهایش هنوزاداکردنِ واژه هارا بلدنیستند
کدخداهرچه دعامیخواندبازبانِ لال بازهم باران  نمیبارد
اورانمیدانم
امابی بیِ مهربانم  وقتی نگاه به ِآسمان میکرد در خشکسالیِ ده
باران میبارید
نه اهلِ ده را میشناخت نه نمازِآیات را
اماکدخدامیگویدبایدبرایِ باران
دعاکنیم
نمازبخوانیم
بی بی مهربانم  همیشه به مامیگفت خدای اگرببیندتوخوب هستی برایت شکرانه میفرستد
در دهِ ماگاهی رهگذران راسنگ میزنندتابه درخت هایِ سیب دست درازی نکنند
کودکان راه را غلط علامت زده اندتابجایِ ده دره را درآغوش کشنددوستدارانِ روستاگرد
اینجا  نان ها  بیات میشود
ودوره گردرانانِ بیات هم نمیدهند
مردان درمیانِ بوته زارهادختران ده را دیدمیزنند
وبراندامشان نظرمیکنند
کدخداپنج زنِ صیغه ای دارد
دخترانی که بیوه میشوندرابه عقدِخوددرمی آورد
ومیگویداینگونه ازگناهِ زنا(زانیه) دورشان میکنم
امامن خودم باچشمهایِ خودم ناظربرخط ونشان هایش برایِ مهریماه بودم
دخترکی که فقط باایماواشاره به کدخدامیگفت مردِمن چشمش به دنبالِ زنان ده هست
وچراغ خانه ام راخاموش کرده
امانمیخواهم صیغه توشوم
کدخدامیگویدهرشب خدای راملاقات میکند
اولال است اماحرف زدن بادستانش گویی کفراست
دیشب بربامِ خانه اش ماه رانمیدیدم
امامیگویدخدای ماه را هرشب بجایِ چراغ درخانه اش برایِ تشکرازاوبه اومیبخشد
کدخدادروغ میگوید
اوباران رامیگویدرقصِ بوسه براندامِ دختران
تصمیم گرفته انددختران درزمین هاباعریانی برقصندتاباران برتنشان بوسه زند...

بارانی بنامِ شهوت...