طلوعِ یک نور

چگونه بگویم زبانم گنگ شده
آنهانمیخواهندباورکنندمن اورامیبینم
گاه باپیرهنی سفید
وگاه بازبانه هایِ آتش
دوباره درچشمانم نورها   به قهرتکیه کرده اند
سویِ چشمم راافسانه یِ تاریکی درقلبِ سیه اش اسیرکرده
میخواهندبدمند  در  گلویِ زخم شده ام ازسکوت
میگویندبه نجوایِ دل گوش کن
تاازسیاهی ها   رانده   شودروحِ گناهکارت
تشبیه شان میکنم به صخره ایی سخت
وطوفانی هولناک
به سزایِ کدام عملِ چرکین میخواهندمرابرسانند
آه ای جوانیه رفته
ای گیسوانِ تراشیده شده وبه دستِ بادسپرده شده
ای چرندوپرندهایِ زبانِ ناچیز
بگذاریدوفرصت دهیدبمانم اینبارصلح دهم درونم راباروشنایی
میخواهم زنده بماندقلبِ زندگیم
آه ای جهادِبینِ خیروشَر
ازتوبه کجاپناه بَرم
خدای رامیجویم درواژه هایِ توبه دراستغفارِپَس زده
میخواهم باتوان بگویم من راازاینهمه تاریکی دستی باش
نجاتم بده بگذاردوباره متولدشوم
آرام درتنگیِ گوش هایِ کَرَم نجوایی بوسه میزندبرشنیدن هایِ روشن ولبریزم
برخیزومُنجیِ خودت باش