آغوشِ مرگ

امروزشیون برملکوت پیچیدوآذین بست پُلِ خوشبختی را
من هنوزهم اعتقاد   براین دارم که گاه خودکشی خوش بینانه ترین انتخاب است امانه برایِ وصله زدنِ روح درآغوشِ مرگ بلکه  برایِ پایان دادن به هرچه  که روح رازخمی کرده است
....
آرزوهایش ردایی برتنش
وموسیقیِ مرگ مینواخت شیون رابراندامش
نمیدانم حکمت چیست که هرزمان مهمانِ بسترِدشتِ درآغوش کشیده یِ رودمیشوم شیون هالرزه براندامِ رود    و  زمین میزنند
ساعاتی پیش پروازِروحی رابه تماشانشستم ناخواسته باقلبی شکسته واشکی که ذکری رابدرقه یِ مرگِ دخترکی نوجوان میکرد
باتمامِ نفرتش کفری راحواله یِ آسمان کردوبه مرگ سلامی همچون سجودراوصله یِ کوری زد
گویی رهاشده است وازاین خودکشی راضی
نمیدانم درکُجای زندگیش   تاریکی رخنه کرده بودبرایمانش وصبوریش طنابِ داری برایِ اوشده بود
هرچه بودفقط میدانم صبردیگرمعنایش برزمین عوض شده
وهیچکس به دنبالِ آرزوهایش کفشِ آهنین پای نمیکند
جاده یِ سرنوشت سرشارازپیچ وخم هاشده
وتابلوهایِ توقف ممنوع حالِ هرکسی راخراب کرده است
رنگی بنامِ سفیدی معنانداردکودکان ازهدف هاشان هیچ چیزنمیدانندگویی گُم شده انددرمیانِ نقاشی هایشان
نه میتوان دربوسه هاعطشِ عشق رادید
نه درآغوش ها
لب هاواژه هارابه باطل شدن  وصله زده اند
نه عشقی دیگرغزلی راختمِ به خیرمیکند
ونه آوازِبرابری هرچه هست گمونم دروغ است
حالِ زمین بدوحالِ آسمان خوب است....