لب هایِ لیلای ِتو

با سلام.
شاعر در ابتدا یک پیام را با چینش چند واژه برای مخاطب آماده می کند.یک جور شاید دوست داشته سرزده و بی مقدمه و البته به دور از کلیشه بی تعارف پیامی بدهد.که البته برداشت این حقیر اینست که شاعر دلِ پری دارد و وقتی آن پیام بخصوص را می دهد آنوقت شرح ماوقع می کند و افتادنش را و چه زیبا می تواند این شرح حالش را توصیف کند.احساس در شعر جناب حسنلو موج می زند.شاعر می داند مخاطب از واژه هایِ تکراریِ احساس سرشار و بیزار است.(نه فقط سرشار) برای همین تمام تلاشش را می کند از واژه هایی بهره ببرد که منتقل کننده احساسی بکر و نابند و مخاطب را با خود همراه می کند.
افتاده ام
از چشم خدا، از صحنه یِ تاریکِ روزگار، افتاده ام
در این چار دیواری که دوره ام کرده! دایره ها زده ام
هزاران بار با عقربه هایِ سر گیچه هام
هیچ خدایی نیست سرم را جدا کند! از تنِ سر گردانی ام
...
شاعر انگار نمی خواهد سیر شود .تشنه است و پی در پی واژه است و احساس که در پی هم می آیند و شکل می دهند،شکل می دهند احساسی که از زمین تا آسمان همه گیر است و چه زیباست : و زمین که من است اکنون میانِ کوچه ها
بادکنکی تنهاست
دستهایت باز نمی کند نخ ام را
که به یک گوشه از کهکشانِ چشمِ تو آرام بگیرم!
و لحظه ای برای خودم بمیرم!(انگار شاعر دارد هم درد و درمان را برای مخاطب بازگو می کند اما به زبانی دیگر و با معنایی نو و بکر).
شاعر هنوز دست از آگاهی دادن برنداشته و از هر فرصتی برای انتقال پیامش،با پرداختی در معنا می کوشد و اینگونه است که آدمی هیچ دیواری خراب نمی کند /مگر برای آباد شدن در حصاری بزرگتر!
اما هنوز هم شاعر تشنه است.هنوز هم عاشق است.هنوز هم پرنده ی خیالش پرواز می کند و اوج می گیرد.گویی هنوز این پرنده ی عاشق حرفها دارد.هنوز هم می داند که چطور ماجرای این پرواز خیال انگیزش را شرح بدهد تا مخاطب دل بدهد و خسته نشود.هنوز از این عشقی که جز سرگردانی برایش حاصل نداشته دست نکشیده.هنوز سرخورده نشده.هنوز هم عشق است که حرف اول را می زند و پیش شاعر مقدس است.مراقب باش....عشق و مخاطب....سرخی از گلها نبر....دلش از یکبار گفتن سیر نشده و دوباره ....سرخی گلها را نبر....
بی خودی نیست که شاعر دوست دارد ادامه دهد.شاید مزه کردن عشق را یک نعمت می داند.یک فضیلت.و می گردد.مگر می شود عشق را خالی از عشق انسان سرود؟مگر می شود احساس عشق را بی معشوق سرود؟کجا می توان تمثیلی زیبا سرود ؟مگر نه اینکه شاملو گفتمرغی در بال‌هایش شکفت زنی در پستان هایش باغی در درختش ؟....به دو پرنده یِ عطشان در کوچه باغِ سینه هایت... لایِ موهایِ سیاهت که آشیانه یِ بادهاست.
و پایداری چقدر زیباست و این لیلای دلش :
ایستادن در تو مرا کبود می کند
هر آن چه من است را، رویِ لبهایِ لیلایِ تو خلاصه می کند!

در آخر کجایی حسنلوی جانان

بلندِ زیبایی بود
یاد شاملو را برای من زنده کردی.پربیراه است اگر من لحظه ای با ایشانِ ایشان بوده باشم اما،چه شبهایی که با اشعارِ ایشان جرعه جرعه گریسته ام.


با سپاسمندی