سیب مرداد

اولین واژه شعر با تصور شروع می شود.به نظر می رسد واژه ها و ارتباط آن با ذهن مخاطب اشعار را از لحاظ زیبایی جابجا می کنند.آری تصور و بعدا واژه ای که به ذهن مخاطب القا می شود تصور کن.تصور می کنی تصور خواهی کرد.تصور کردنِ.و الباقی که هیچکهدام نه ندارند.اساسا تصویر یعنی آمدن.و ما اینجا نیامدن ظاهرا داریم.تصورِ نکشیدن.وقتی جمله اینگونه آغازبندی شاعر را به دست می گیرد یعنی جمله ویران کننده است و مخاطب قفل می کند.بعد فکرش را بکن تصور نکشیدن سیگار با تصور کشیدن سیگار مقایسه می شود.اینجا تمایزها رنگ بیشتری به خود می گیرند و قرار است شاعر محکمتر به مخاطب القا کند که شعر من متفاوت است.بعد بیاییم سوار اسب خیال شاعر بشویم تا واژه چه ساعت پنجره را ببینیم.نه واژه های زوری خودساخته...واژه ای تراوشی از احساس بی مثال شاعر که خودِ شاعر ساعتها برای تولدش جشن اشک گرفته است تا هرچه دلش می خواهد واژه سوار این واژه کند که بیا و ببین.ببین شاعر از محل کار تا خانه گیج و خل و منگ (از دید عابران روزمره )چگونه به خانه می رود که اصلا اهمیت نداده است که در مترو و یا معبر شهر به او چه بدبخت بیچاره روانیها گفته اند و بدتر اینکه شاعر از همه ی اینها خوشحال است تا من هم به جمع آنها ببپیوندم و خور را بر خر جاهلیت سوار کنم و بگم تو یک دیوانه ای .و شاهکار من این خواهد بود تا دیوانگیهایش را از زمان بازسازی خرابیهای خودساخته تحلیل کنم که من خط تو را خواندم و بعد او به ریش من بخندد که من صدتا از این واژه ها را روزانه جشن می گیرم و به سوگ می نشینم.افتخاره که می گی دیدم.افتخاره می گی پیدایش کردم.این که عیان است.و بیخیال این شوم که شاعر در سوگ نشسته است تا زیبایی جوان جاری روی سنگ را ترکیب مابانه به آغاز کودکی روی شانه ها را نبینم و غافل از اینکه من در گیر و دارِ واژه به دام افتاده ام و مانند وقتی که از زیبایی عروس دریایی و ستاره و ... سیلی در گوشی می خورم اینجا هم کبود و بی حال شوم.تا حالا که شاعر از مخاطبش ویرانه ای ساخته بیایید تصور کشیدن را تصویر کند.که الان آماده ای که بفهمی شعر من سطحی نیست و تصور کشیدن لبخند را ،اگر دوست داری برایت تصویر کنم.تازه اگر توانستم نقاش خوبی باشم.اگر توانستم و لی شاعر مرا به یک صحنه ای تبدیل کرده است که یک نقاشی خوب خواهم بود تا نقاش خوب و این اعجاز شعر است.بی خیال و بی فایده است برای امروزی که هنر شاعر فقط می تواند خودش را و کمی من ِ عاصی را را راضی کند که شعرم شعر است و چقدر حتی مخاطب حرفه ای هم سر از شعر بر نمی آورد که رسانه بر تارک ذهن و تصویر من ،هر دم،قطره قطره نیش می زند و من معتادی بیش نیستم که نه در حال نئشگی می توانم و نه در حال خماری.من بیمار شده ام و خودم خبر ندارم.ای وای باز هم بی هیچ دلیلی برای بودن در این حال،با طناب شاعر به دام افتادم و دیوانه وار تایپ می کنم.چه فرقی دارد تصویر بادام زمینی و پیاز را یا گل پیاز را برای ناز بودن تو نازی گلِ پیازی تصویر کنم یا بوسه و شراب شعر کلاسیک را چنان در تنه ی شعر امروز جا کنم که تمام خروسهای روزگار چنین جوجه هایی نزاییده باشند .این است که شاعر با این فداکاریهایش مرا به اراجیف(!)واداشته است که معلوم نیست من خمارم یا نئشه این شعر کوفتی.و بعد تو می خواهی که شمس بازیهایت از من مولوی بسازد که معلوم نشد آخرش باید شمس و مولوی کودکی را باید کدام آرزو می داشتم.این دیوانگی آیا خنده دار نیست.می دانم و به من خواهند خندید.نه اصلا چرا به من و چرا به تو نه.حال تو بیا و صورت مرا ببین.اگر غرق اشک شده ام و تو اینها را خون می پنداری کور خوانده ای و من نه اشک.بلکه آب چشمم از بی شمار خندیدنهایی است که شل شده پدری از دویدن برای لقمه ای بل بیشتر و لیز خوردن و سر خوردن و شل شدن و دولقمه نان در نهایت بدهکار شدن برای مداوای شلی اش.آری شاهدانت را جمع کن چون معرکه ای برپاست و دنبال مقصرند که بود می گفت؟آرزو ندارد اصلا داستان از این حرفها گذشته آقا.نه من می فهممش نه تو و نه این همه وقت خودم را تلف کرده ام که چه؟ که شاعر دارد جرعه جرعه شعرش را در حلق سیراب نشده ام فرو می کند داستان از وزن و قافیه هم گذشته است و پدر که هیچ مادر هم نمی شناسد.یا به قول پناهی هرشب گرسنه می خوابید/چند و چرا نمیشناخت دلش/گرسنگی شرط بقا بود به آئین قبیله مهربانش/پس گریه کن مرا به طراوت/به دلی که میگریست بر اسب باژگون کتاب دروغ تاریخش ونترس که من دارم گریه می کنم نه از اسب واژگون کتاب دروغ تاریخم نه از گرسنگی های مدام و مدام دلم بر هر چه نا و نه و بی شمار نای افتاده از جان گریسته ام.دل همیشه لرزان هیچ سمفونی نمی شناسد و فقط منتظر کمی شعر است و اصلا باور کن فقط چرت می گویم و کسی که نه،خودم هم نه قرار نیست بگریم که اگر می گریستم حتما اول بر نعش تعفن شده ی خودم در گوشه ی اتاق نمور بوداده و سوسک زده و کپک زده بدتر فلان فلان پیکره تاریخ می گریستم بعد بر جوان جاری و ساری و بی خیال.و می بینی چه ساده به بغض نه وگریه نه و اشک نه تو رسیدم بی هیچ چشمداشتی به شعرت.سیب گفتی تا مرا به ماجرای آدم ببری که اول زن بود خواست تا بهایی گزاف گزاف گزاف گزافتر از تمام هستی و کهکشان و ستاره و راه آبی وخرسی ودبی و اکبر و اصغر دروغ و دروغ و تاریخ و هی هوووووو دِ بیا و ببین چی شد این کباب غاز و دروغ و بدتر .تا بهایی گزاف برای آگاهی ما فرزندان آدم پرداخت کند.آری مادر بشوی و نخواهی بها بدهی؟آری اول بهایی عشق را اول بهای آگاهی را بده بعد بیا و بگو چه فلان و قمر و بازی و باز این آگاهی گوفتی که پدر و مادرم از کل تاریخ سنگین تر بها دادن تا بفهمن که سیب معنایش چیست تا حالا از نماد عشق بگیر تا تنبیه سیب برای آدمی مفهوم پیدا کند تا حسنلو وامدار این تلمیح باشد.که اگر این نبود حالا بهای نمی داد این سیب تا مادری را که عشق جرعه جرعه می نوشد به رنج متهم شود بدتر اینکه هر روز طعم تلخ و زهرگونه شراب را جرعه جرعه می نوشیم و به کیفش قند در دلمان آب می شود و بیا و ببین که چه سر ودستی برای این زهر منع شده ی تاریخ بشر می شکانند از دل بگیر تا سر و دست و پا و بعد یادمان می رود که مادرمان زن آدم چه رنجی را به هوای عشق نوشید و هنوز متهمش می کنیم که اگر ردِ پای این سارقِ بی چشم و رو را دنبال کنیم به یک چشمه و رود می رسیم و این ماییم که متهمیم.آری اگر من نت هفتم را که نه هنر هفتم باز بودم آنوقت می فهمیدم که تاریخ دوربین نداشت و تا هیچ هنری را به جهانیان عرضه کند و ببینند بیشمار هنرنماییهایی که از هر گوشه جهان نه از هر گوشه درونی جانِ جهان چگونه تراوش می کند .نه این بیانی که فلانی چه شعر گفت و چه زیبا و به کسری از ثانیه از بر کنند و به دیگری منتقل کنند ور نه اگر نبود باید کجا هنر نقاشی عرضه می شد و ورنه ار نبود چگونه باید می فهمیدیم فلانی و فلانی چطور روی آب و روی یک صفحه سفید چه بهشتی می آفریند که اینست تو به شعر پناه می آوری فقط.تو.فقط تو.شاید کمی تا ابری دیگری.شعر تنها جان پناه آدمی نیست دیگر.جان پناه ها زیادند و جنگ بر سر پناه دادنهاست در جهانی که جنگ بر سر پناه جان است.حال بیا و بنشین حافظ زمانه شو که دیگر خودِ حافظ هم دنبال جا می گردد.این دروغ نیست.این کفر نیست که اگر بود الان شیر بزهایم یکی یکی خشک می شدند و من می ماندم و کاسه ای که باید بروم ماست بگیرم.آری تمامی ندارد این خاطره ها و باور کن همه برای همان باغ بود اند که من و تو آبیار آن بوده ایم.که من وتو جرعه جرعه آب را به دوش می کشیدیم تا از میان هزار خون بشر...نه هزار خون همکار.هزار خون همسایه.فامیل.وق وق نوزاد همسایه.همکلاسی.زن زندگی.فراق مردانگی.به سلامت بگذارنم به هیچ گذشتی بی هیچ چشم پوشی بر خبطی که حتی بر هفت جدآبادم مربوط نمی شد بی هیچ سراغی از شب گرسنگان بی هیچ سگ بی هیچ سوتک بی هیچ اصلا به من چه به تو چه بی هیچ و بی هیچ و ...تا همان باغ نوعی تو شاعر را آب دهم و حالا شاخه و فلان و فلانش محکومم بی هیچ وکیلی و فکر کنم اگر بی هیچ مرا ول نکند و ومن او را ول بی هیچ بی پدر همینطر مخِ نداشته ام را می خورد و من مخ تو داشته مخاطب را.تا دیگر پدر بزرگ و بیست و چند مرداد و فرداد به من تو نامربوط شود.حال هی بنشین و تصویر تصور را به نهی تصویر کن و از بُن دیگ ادبیات فارسی که این همه ترکیب واژه از آن در آورده اند بگرد و با همه ی عرق ریزانت سوگلی سیاهت به چله در آور ببینم آیا مخاطب اصلا شعرت را خوانده و یا نه.و جالبتر اینکه
نه دیگر....
هیچ چیزی جالب نیست
چه برسد به جالبتر.

وقتی مرام و معرفت قورت داده می شود.
بی هیچ...

ای وای باز من و بی هیچ.
بی هیچ چشمداشتی به تو و همه.
که نداشته اید هیچ وقت.

خداحافظ.