بیرق دغا

صحرای خاطرم
خشک و
غبارآلوده است عزیز! 
چشمان خسته ام
 خیس و 
خمارآلوده است عزیز!
سرداب سرنوشتم
بی منفذ و
 تارآلوده است عزیز!
خبری از سوار آرزوهایم
نمی رسد
نکند اسیرِ سِحرِ سیاهچاله ای نمور
در پشتِ سبزی باغی سِتَروَن است؟ 
این سرنوشت را 
کدام دست سنگدل ،
در برگ های دفتر عمرم
نوشته است ؟
این رشته را
 به کدامین گناهِ من ،
دست پلشت زمانه 
چنینم سرشته است؟
کی میل من 
به آمدنم در سراب بود؟
کی باورم اسیر دویدن،
بر آب بود؟
کی دانه بدون آب و هوا 
بارور شده؟ 
کی شب 
شفیق صادق صبح و سحر شده؟
من ذرّه ذرّه 
در دهان حسرت خود،
 خورده می شوم
پیر و نحیف و بی دل و
 افسرده می شوم
تا شاید از دل این ابر قیرگون
بر کوچه های زخمی و
 تب دار، از جنون
باران عشق ببارد و 
بوی غلیظ خاک،
بنوازد مشام را
بسُراید دوام را
و باد بخوانَد به گوش ما
 ای قوم خفته!
در آغوش خاک و خون
 بادا تو را نوید
کاین بیرق دروغ و دغا ،
 باد سرنگون