غزلم

درود بانو
بسیار زیبا و خوش آهنگ بود

درود ها بر شما
وسروده ی زیبایتان

سلام خاتون ایران پاک

درود بر شما

پیرامون این اثر حرف بسیار است.
مجالی اگر یافتم به اشتراک خواهم گذشت

اینکه اینجا،یک آفرین ناب دارید بانو


با سپاسمندی

چقدر سپید شسته رفته ای بود احسنت

با سلام.

صفحه نقد اثر مسدود است.با این حال اینجا می کارم.

یک اثر با یک آغازبندی ناب و ساده:شب رمید.دو واژه و زیبا و ساده.و با یک بار معنایی.اما آرام و بی تنش به توصیف اوضاع پرداختی موجود در ذهن خود می پردازد.رمیدن یا همان گریختن که منشا ترس می تواند داشته باشد برای شب .یعنی خود شب می ترسد(شب که نماد آرامش و عدم نورش منشا ترس است،می ترسد)...عمق فاجعه اینجا دست مخاطب می آید خاصه اینکه شاعر ارام است و در خط بعد ثانیه ها که نماد لحظه ها هستند سرگردانند و می تواند به این معنا که به ریزترین لحظه ها بسط داده شده است باشد.با این حال مخاطب هنوز دوست دارد پیرامون این تصویر انتخابی شاعر،واژه ببیند و صحنه سازی در ذهنش را تکمیل کند که خوب شاعر به این بسنده کرد(باید کارنده را در این مورد دریابیم که چرا ادامه نداده است).این یک بخش از بند نخست بود .
در بخش بعدی شاعر خود را مسلط به اوضاع نشان می دهد و انگار سابق بر این چنین فضایی را دیده باشد یا در برخورد با چنین فضایی امتحانش را پس داده باشد .غزل که مخاطب خاص شاعر است(به روایتی)را در میابد و آرام بودن خود را نشان می دهد.تا اینجا شاعر ساده و پرمفهوم و آرام طبق آنچه بر واژه نیز حاکم است به توصیف فضا پرداخته است.
در قسمت سوم بند نخست راهکار را ارائه می دهد و نغمه ها(می تواند آیه های زندگی باشند)را راهکار پیروزی می داند که از آن گرمای زندگی نمایان است.در اینجا تعابیر مختلفی می تواند برداشت شود از عشق و پیامهای دوست داشتن بگیر تا بی انتها آیه های دیگر.خاصه اینکه این نغمه ها به خوبی تنهازدا هستند و حتما لازم نیست در ابتدا احساس هم چاشنی آنها باشد بلکه : واژه مهمانِ تو باشد ،کافیست ..

در بند دوم به خوبی مفهوم پرداختی شاعر مشخص می شود و اینجا گُل کلامش هست که همان راهکاریست در موقعیتهای مختلف: در هجومِ ِ همه قهر و همه رنگ و/همه جور /کنجِ دلواپسِ ایوانِ خیال /آبیِ رامِ تو باشد/، کافیست ...پرداخت بیشتر به این بند،زیاده گویی است چرا که با کدگشایی بند نخست،این بند در ادامه به راحتی برای مخاطب قابل درک است.

در بند سوم اما شاعر از چیزی آگاه است و می داند که ممکن اموری مثل آویختن ماه،غزلش را بترساندیا دیدگانش مثل ابر دلتنگی،گیسوی آبشار اشک راه اندازد...که اینها نباید ترسی در غزلش ایجاد کند.چونکه غزل می داند اگر شعر باران را داشته باشد همه چیز قابل رفع است.

در آخر سه کافی را شاعر بسنده می داند.
کافی نخست بی احساس است.فقط واژه
کافی دوم عنصر تخیل را ملزم می داند.
کافی سوم باید خیال را غزل بتواند به شعر باران(شعر احساس)بدل کند.


حال اینکه دومورد می ماند:و دوست ندارم شاعر پیرامونش سخن بگوید...چرا که این باید بماند برای اکتشاف مخاطب.
مورد اول اینکه غزل کیست و منظور شاعر از غزل کیست یا چیست.؟
دوم اینکه چرا آنقدر پیرامون فضای ترس در بند نخست صحبتی نشد؟

با سپاسمندی

جناب آزاد ارجمند

این اثر را دوست داشتم جنابتان بخوانند.
این اثر دوست داشتنیست.
و حال اینست ایشان نیستند.باری خاطرشان عزیز است

با سپاسمندی

( واژه و خیال و شعر کافیست) این سه واژه سه ستون سه پاره ی این شعرند، و قدرت هنری شاعر از شعر ، به مثابه یک رسانه ی تاثیر گذار از انسجام عاطفه و خیال در لابلای واژگان شعرند .

درود بیکران بانو
بسیار زیبا و دلنشین و ژرف می سرایید
قلمتان سبز ،اندیشه والای شما زلال ابدی

سلام و درود فراوان خدمت خانم داودی اشعارتون بسیار عالی