دار جفا

راه گلو را بسته ای
یک غم دلشکسته ای
چه می‌کنی در دل من
با چه امید نشسته ای؟
زین خوارتر کنی مرا؟
دار جفا کنی مرا؟
من که مرید بودمت
عشق و عزیز بودمت
یار و شفیق بودمت
رفتی و به گل نشسته ام
در غم و خون نشسته ام
جانی  زهم گسسته ام
برخیز از دلم دگر
ببر غمت جای دگر
مکن مرا دگر سپر
من هوایت ز دل تفتیده دور کرده ام
عمر هدر رفته را زنده به گور کرده ام