غزل (30)

غزل (30)
                        
گر کام خود از عشق تو یکبار نگیرم
بهتر که در این عشق به صد بار بمیرم
یا شمع شَوَم در غم هجران تو سوزم
یا کام خود از عشق فروزان تو گیرم
ای آن که تو را عشق بُوَد ثروت عالم
در دولت عشقت منِ عاشق چو فقیرم
در زلف کمندت که جهان کرده پریشان
چون بسته زبانی به قفس مرغ اسیرم
ای ابر بهاری که خُمَت پُر شده از مِی
دریاب مرا زان که من آن تشنه کویرم
فریاد زَند دل همه شب تا به سحرگه
تا گوش فلک کَر شود از دست نفیرم
این شعله ی سوزان که فتاده است به جانم
از آتش عشق است که خیزد زِ زَفیرم
 

شعر : دکتر نادر مسلمی (ن م قطره)

گوینده : بانو نفس