چامه 30 - 26

درود بر اهل شعر و ادب
با احترام به قلم و جایگاه مقدس آن
و قلم به دستان که آفریدگاران سخن اند
جناب محمد رضای عزیز دوست بزرگوار و همراه گران قدر
جای هیچ توضیحی نیست که شعر خود سخن می گوید و مخاطب خویش را پیدا می کند. تعجبم از آن است که امروز به جای خواندن شعر و بهره بردن از آن به هر سمت و سویی که باشد، شاعران به جای پرداختن به شعر و پیام تعالی بخش آن، بیش تر از خود می گویند و دوست دارند که خویش را به مخاطب و جهانیان بشناسانند که نه حافظ این طور بود و نه نیما و شاملو و پیروان صادق آن ها.
از نظر این کوچک بی مقدار، آن چه نوشته را شعر می کند، نمود شاعرانگی و گاهی خیال انگیزی است، نه شاعری و زبان بازی که متأسفانه مصداق زیادی هم پیدا نکرده است. شعر به هر سبک و قالبی که باشد اگر فاقد این دو مقوله باشد، شعر نیست. تقسیم بندی هایی که امروز برای شعر، از سوی برخی و با عناوین گوناگون که مثل مور و ملخ از این جنگل پر سودای شعر و شاعری بر می خیزد، نه تنها بی اساس و بنیاد است که خاستگاهی در ادبیات فارسی نوین، از نظر اکثر محققان و پژوهشگران ادبی، ندارد. اگر شعر نو همان است که شاعرانگی و گاهی خیال چاشنی آن است، بی گمان این تقسیم بندی ها را نمی پذیرد.
و اما چامه که آن را ادبا، در برابر چانه (نثر) به کار برده اند خود به هر گونه شعری اعم از کهن یا نو و در هر پارامتری (کوتاه یا بلند) اطلاق می شود که هریک ویژگی های خاص خود را دارند. لذا حقیر نوشته های خود را از دریچه ی نامش شعری، چامه نهاده ام آن هم چامه هایی تقریباً کوتاه که شاید به نثر منثور و طرز سبک شاملوی (اگر توانسته باشم)، نزدیک. تا مخاطب را چه پسند آید.

توفیق رفیق راه اهل قلم باد
با سه پاس
نادر مسلمی